نگاهی به رابطه انسان طبیعت گرا و تاثیر آن بر روی نقوش اسلیمی در معماری سنتی

طبیعت و آثار طبیعت در طول تاریخ همیشه منبع الهام و سرمشق خلاقیت های انسان بوده است.و می تواند به عنوان منبع و نیروی ارزنده در خدمت انسان عقلگرا قرار گیرد و نیاز روحی و احساسی او را بر آورده سازد.طبیعت برای انسان کمال است ،نهایت زیبایست.زیرا به زندگی و ارزشهایش تحقق می بخشد.نیاز خود آگاه انسان به ارزشهای فضای طبیعی سرآغازی است بر تفکر انسان .همانگونه که قرآن از طبیعت در آیات خود یاد می کندمیتوانیم به این ارتباط دست یابیم که در اسلام اتصال جدایی ناپذیر بین انسان و طبیعت وجود دارد.همچنین طبیعت بر روی نقوش اسلامی و معماری اسلامی تاًثیر نهاده و از تاًثیر پذیری نقوش اسلیمی مانند ترنج،بته،جقه،و...از طبیعت و استفاده از برخی از فرم های معماری باستان ایران و جا گرفتن آن فرمها در معماری اسلامی واجزای اصلی مساجد مانند مهرابه ها اشاره کرد.در این مقاله به تعریفی از هنر اسلامی و هنر اسلیمی و رابطه بین معماری اسلامی با فرم و شکل و نمادها می پردازیم.چرا که معماری در طول تاریخ به عنوان یک علم و هنرشناخته شده است. پژوهش در نگارش مقاله به صورت توصیفی – تحلیلی می باشد و جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی میباشد و در نهایت از روش پیمایشی و تطبیقی برای بررسی اطلاعات به دست آمده استفاده شده است.نتایج بدست آمده از این پژوهش شناخت رابطه انسان و طبیعت و تاثیر آن بر روی معماری اسلامی می باشد.در این مقاله سعی بر آن شده است که تاثیرات طبیعت بر روی نقوش اسلامی و معماری اسلامی ایران بررسی شود.

Keywords:

انسان , طبیعت , اسلام , هنر , اسلیمی , معماری , قرآن