بررسی تدوین ضوابط برای فضاهای سبز شهری از طریق انطباق پذیری شاخص های معماری سبز و باغ سازی ایرانی

ظهور و گسترش تکنولوژی های صنعتی منجر به تغییراتی شگرف در کارکردها و فرآیندها و طبیعتا شیوههای نوین مبتنی بر تکنولوژیهای نوظهور در معماری و طراحی گردید، که اصول سنتی و اقلیمی در طراحی محیط و منظر را به حاشیه راند، وتحت تاثیر رخدادهای مدرن، بعدها پستمدرن و اپیزودهای کوتاه مدت پس از آن در اروپا قرار گرفته، و با تقلید کورکورانه از شاخصه های رویکردهای نو در اروپا به بسط معماری نوگرا در ایران انجامید که با بی توجهی به معماری گذشته که بر پایهی شرایط اقلیم و شاخص های فرهنگی و سنتی ساخته شده بود، همراه شد؛ و ساختمانها و مناظری شهری را آفرید که به هیچ وجه متناسب با بستر و شرایط اقلیمی پیرامون خود نبودند. این عدم انطباق چالشهای عدیدهای را آفریده که ماحصل آن آشفتگی معماری و سردرگم بودن معماران بوده و حتی سبب رشد فزاینده ی مصرف انرژی، گسترش معضلات زیست محیطی گردیده است. لذا در این کاوش سعی شده انطباق پذیری شاخص های معماری سبز با عناصر بکار برده شده در باغ سازی به شیوه ی ایرانی در جهت رهیافت به اصولی برای طراحی فضاهای عمومی و سبز شهری مبتنی بر روش کتابخانهای بررسی گردد، و از نظریات موجود در معماری و چگونگی پیوند طبیعت و بنا در باغ ایرانی الگوبرداری نمود، چراکه به نظر میآید ماحصل این پژوهش می تواند منجر به دستیابی اصول و ضوابطی مدون برای طراحی فضاهای باز و عمومی، فضاهای سبز شهری و حتی فضاهای اجتماعی وسکونتگاهها گردد.

Keywords:

معماری سبز , باغ سازی ایرانی , انطباقپذیری , فضای سبز شهری