تحلیل انتقادی مبانی وجودی معرفتی نظریه ارتباطی جان لاک با رویکردی صدرایی

شکست در ارتباط خود محوری و تخاصم از خصلت های ارتباط در زندگی روزمره سیاسی و اجتماعی مدرن به شمار می آید. جنگ و تهدید، گزینهٔ اول انسان مدرن در مواجهه با دیگران است. جان لاک - فیلسوف انگلیسی - انگارهٔ تجربه گرایانهٔ ارتباطات را تئوریزه کرد و بر این اساس، شکست ارتباطات را کشف کرد. جان لاک در جستاری در باب فاهمهٔ بشری با تغییر معنای ارتباط، آن را به امری فردی و شخصی تبدیل نمود. پرسش این تحقیق آن است که جان لاک چگونه مبادی هستی شناختی، معرفتشناختی، انسان شناختی و روش شناختی ارتباطات را نظریهپردازی کرد که به شکست در ارتباط منجر می شود؟ در این مقاله پس از آنکه تعریف جان لاکت از ارتباط (چیستی ارتباط) را تبیین کردیم و نشان دادیم برداشت انتقالی جان لاک از ارتباطات به یکث برداشت مسلط تبدیل شده است، مبادی معرفتی نظریهٔ ارتباطی و زبانی جان لاک را با کمک روش شناسی بنیادین آشکار نمودیم. پس از آنکه اجمالی از نظریهٔ حکمی ارتباطات طرح شد، به نقد نظریهٔ ارتباطی جان لاکت از منظر حکمت متعالیه پرداختیم. صدرالمتألهین همواره این برداشت که در آن انسان موجودی منفعل و نانوشته (نفس ایستا) تلقی می شود را به سبب نفی خصلت «انشائی» و «خلاقانهٔ» نفس، نقد می کند. انسان نقشی کاملا فعال در ارتباط دارد. انسان و مدارکاتش در یک سیر درون فردی متحول می شود که این سیر درونی به سمت دیگری و خلق جهت گیری دارد. خود در سیر ارتباطی اش نه جدا از دیگری است (مباین نیست) و نه آمیخته با دیگری است(مخروج نیست)

Keywords:

ارتباطات , مبانی وجودی معرفتی , حکمت متعالیه , جان لاک , اتحاد عاقل و معقول