فراموشی سازمانی: بعد فراموش شدهی سازمان

عصر امروز عصر دانش است و جریان دانش به مهمترین عامل در اقتصاد مبدل شده است، بدین معنا که ارزش افزوده در نظام کسب و کار امروزی، مرهون دانش است نه کالا. پیتر دراکر معتقد است که راز موفقیت سازمانها اجرای صحیح مدیریت دانش در سازمانها میباشد. مدیریت دانش فرآیندی است که به سازمانها کمک میکند تا اطلاعات و مهارتهای مهم را که به عنوان حافظه سازمانی محسوب میشود و به طورمعمول به صورت سازماندهی نشده وجود دارند شناسایی، انتخاب، سازماندهی و منتشر نمایند. از آنجا که یادگیری سازمانی اشتراک زیادی با مدیریت دانش دارد و در واقع کامل کنندهی آن است، شرکتها و سازمانهای امروزین در عرصه رقابت و نیز نگهداشت و بهبود جایگاه رقابتی خود مجبور به استفاده از سیستمی برای ایدهپردازی و یادگیری دانشهای مفید برای سازمان میباشند. اطلاعاتی که از طریق یادگیری در سازمانهابدست میآید به سازمانها کمک میکند تا با محیط اطراف خود سازگار شوند. در این راستا یکی از ابعاد مهم یادگیری سازمانی، فراموشی سازمانی است. هدبرگ فراموشی رایک قدم قبل از یادگیری تصور میکند. به عبارتی به منظور یادگیری سازمانی باید اطلاعات منسوخ گذشته را شناسایی کرد و آنها را کنار گذاشت. با این نگاه به دانش با دوموضوع یادگیری سازمانی و فراموشی سازمانی روبهرو میشویم. هدف ما در این مقاله بیان حالات مختلف فراموشی سازمانی، با توجه به دیدگاههای ارائه شده در این زمینه میباشد. بدین منظور، پس از تشریح مدیریت دانش، یادگیری سازمانی، فراموشی سازمانی و انواع حالتهای آن، به بیان دیدگاه جدیدی در ارتباط با فراموشی سازمانی پرداخته میشود.

Keywords:

دانش سازمانی , مدیریت دانش , یادگیری سازمانی , فراموشی سازمانی