بررسی نقش متقابل حافظه ی احساسی سازمانی بر خلق دانش و نوآوری در سازمان ها

امروزه شرکت ها به دانش تولید شده و موجود در سازمان به عنوان یک سرمایه اصلی نگریسته و سعی در جمع آوری و نگهداشت این دانش دارند. از این رو، حافظه ی سازمانی به عنوان یکی از ابزارهای اجرای مدیریت دانش، توجه پژوهش گران زیادی از رشته های مختلف را به خود جذب نمود. در این میان، ماهیت حافظه سازمانی که شامل حافظه ی رویه ای و اظهاری می باشد، در ادبیات مدیریت به عنوان یک موضوع مطالعاتی جذاب و جالب، تحقیقات زیادی را به خود جلب نمود. با این وجود، ماهیت و جنبه ی احساسی حافظه ی سازمانی و تأثیر آن بر نوآوری سازمانی، موضوعی است که پژوهش های اندکی در ادبیات مدیریت به آنپرداخته اند. بر این اساس، این مطالعه با بررسی ادبیات مختلف پیرامون حافظه ی سازمانی و احساسات سعی بر آن دارد تا نشان دهد که چگونه حافظه ی احساسی سازمان ها بر فعالیت ها و رویه های سازمانی تأثیرگذار بوده و مدیریت می بایست برای نوآوری بیشتر در سازمان خود توجه ویژه ای به تجربیات احساسی گذشته سازمان ها نماید. این مطالعه از طریق شناسایی مفهوم حافظه یاحساسی و فرآیندهای آن و ارائه مدلی از روابط میان حافظه ی اظهاری و رویه ای و احساسی بر نوآوری در سازمان، زمینه ی مناسبی را جهت مطالعات بیشتر در این زمینه فراهم می آورد. به طور خاص، این مطالعه بینش های جدیدی را در ادبیات، پیرامون زندگی احساسی سازمان ها فراهم می آورد و از طریق ایجاد مفهوم حافظه ی احساسی به عنوان یک پدیده ی سازمانی چندوجهی،ابزار مناسبی را برای ادراک و تئوریزه کردن احساس در سازمان ها خلق می نماید و با فراهم آوردن یک چارچوب مفهومی نشان می دهد که چگونه حافظه ی احساسی می تواند بر خلق دانش جدید و همچنین نوآوری در سازمان ها تأثیرگذار باشد

Keywords:

حافظه ی سازمانی , حافظه ی احساسی سازمانی , مدیریت دانش , نوآوری