اثربخشی روش خاموشی رفتار کنشگر در کاهش برانگیختگی دانش آموز مبتلا به اختلال بیش فعالی/نارسایی توجه

زمینه مسئله: اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی یک اصطلاح تشخیصی برای توصیف گروهی از کودکان است که دچار کم توجهی، حواس پرتی و در بسیاری از موارد تکانشگری و پرتحرکی هستند. هدف اصلی: تغییر رفتار کودک دارای اختلال بیش فعالی از طریق خاموشی رفتار کنشگر که در نهایت منجر به کاهش برانگیختگی کودک بیش فعال می شود. روش: مطالعه تک آزمودنی می باشد. فرد مبتلا به بیش فعالی از مدارس شهرستان تویسرکان با استفاده از آزمون تشخیصی بیش فعالی انتخاب شده است. برای سنجش رفتار نامطلوب از روش های ثبت فراوانی و ثبت طول مدت رفتار استفاده شده است. یافته ها: خاموشی رفتار نامطلوب با استفاده از روش تقویت منفی صورت گرفته است بدین صورت که تعداد دفعات وقوع رفتار نامطلوب و میانگین طول مدت رفتار نامطلوب کاهش پیدا کرده است. نتیجه گیری: روش خاموشی رفتار کنشگر بر حذف رفتارهای نامطلوب فرد مبتلا به بیش فعالی تاثیر خوبی داشته است.

Keywords:

اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی , خاموشی رفتار , رفتارهای گذرا , سنجش مستقیم