اثربخشی روان نمایشگری برکاهش میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتبپل اسکلروزیس

هدف: روان نمایشگری یکی از انواع هنردرمانی است که به صورت گروهی به فرد کمک میکند تا با عمل و نقشگزاری مسئله به جای فقط صحبت کردن درباره آن، مسئله را بازنگری کرده، همراه با بازخورد اعضای گروه، راه حل مناسبی پیدا کند و آن را در زندگی به کار گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان نمایشگری بر کاهش میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش: این پژوهش به صورت شبه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه انجام شده است. آزمودنی های پژوهش شامل 20 نفر از اعضای انجمن ام اس ایران بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه در طی 6 هفته در جلسات رواننمایشگری شرکت کردند، در حالیکه در این مدت گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه ویژگیهای جمعیت شناختی و آزمون افسردگی بک جمع آوری شد. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که نمرات افسردگی در مرحله پسآزمون و پیگیری کاهش داشته و این کاهش از نظر آماری معنادار بوده است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از اثربخشی روان نمایشگری بر کاهش میزان افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد، لذا توجه جدی به درمانهای روانشناختی در این بیماران مفید به نظر میرسد.

Keywords:

روان نمایشگری , افسردگی , مولتیپل اسکلروزیس