امروزه کشاورزی به عنوان یکی از پایاترین بخشها دررونق بخشی به اقتصاد هرکشور مورد توجه جوامع بشری قرار گرفته است .کشور ایران با گستره وسیعی از اراضی مرغوب و منابع آب شیرین وآب وهوای متنوع یکی از مستعدترین نقاط کره زمین جهت انجام امور کشاورزی میباشد .لذا استفاده مناسب و بهینه از این منابع گام بزرگی در تامین غذاو سایر نیازمندیهای مردم , نه تنها در درون مرزها بلکه سایر نقاط نیازمند دنیا خواهد بود . انحصاردرصد غالب برخی از محصولات بازار جهانی همچون خرما و پسته , و بی نیازی از ورود محصول استراتژیک گندم ضرورت توجه بیشتر به پتانسیل موجود در بخش کشاورزی را در کشور می طلبد.
توسعه بخش کشاورزی , اصلاح ساختار سنتی موجود واستفاده مناسب از امکانات موجود با افزایش راندمان استفاده از منابع آب ونهایتا افزایش راندمان تولیدمحصول هدف اساسی در این روند خواهد بود . نیل به این هدف مستلزم
توسعه شبکه های آبیاری و زهکشی و سایر طرحهای عمرانی مرتبط خواهد بود . بنابراین یکی از گامهای اساسی و موثر به منظور
توسعه سریع در اجرای شبکه ها ی آبیاری و زهکشی با توجه به سیاستگذاریهای جدیدء مشارکت کشاورزان در این بخش خواهد بود . گستره وسیع تو سعه و هزینه های اجرائی بالا از یک سو و محدودیت اعتبارات ملی از جانب دیگر رویکرد به مشارکت مردم در اجرای پروژه های عمرانی را امری بدیهی نموده است . در این راه مشکلاتی فراروی عوامل اجرائی است که در این مقاله سعی شده به صورت موردی در یکی از شبکه های آبیاری و زهکشی تحت پوشش سازمان آب منطقه ای فارس مورد ارزیابی قرار گیرد .