تأثیر نانو امولسیون اسانس دارچین در کاهش پوسیدگی های پس از برداشت میوه توت فرنگی
Publish Year: 1394
Type: Journal paper
Language: Persian
View: 1,030
This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
JR_BIO-4-1_006
Index date: 15 February 2017
تأثیر نانو امولسیون اسانس دارچین در کاهش پوسیدگی های پس از برداشت میوه توت فرنگی abstract
کاربرد اسانس ها در کنترل بیمارگرهای گیاهی عموماً به دلیل محلولیت پایین در آب، فشار بخار بالا وناپایداری فیزیکی و شیمیایی با دشواری هایی همراه است. یکی از روش های به حداقل رساندن اینتأثیرات، استفاده از سیستم نانوامولسیون است. افزون بر این ضمن سهولت کاربرد و پایداری باعثافزایش خواص ضد میکروبی نیز می شود. در این تحقیق، پس از تهیه اسانس دارچین (Cinammon zeylanicum)، نانوامولسیون اسانس تهیه و مشخصات فیزیکی و شیمیایی آن مشخص شد. اندازهذره ای نانوامولسیون 3/97±115/33 نانومتر تعیین شد. امولسیون و نانوامولسیون اسانس به همراهقارچ کش تیابندازول در غلظت های مختلف ماده مؤثره برای کنترل قارچ های Rhizopus stolonifer وBotrytis cinerea عامل پوسیدگی میوه توت فرنگی مطالعه شدند. نتایج در محیط کشت جامد PDAنشان داد که امولسیون و نانوامولسیون اسانس دارچین تفاوت معنی داری در فعالیت ضد قارچینداشت و علیه قارچ های B. cinerea و R. stolonifer ب ه ترتیب حداقل غلظت بازدارندگی کامل برابر500 و 1000 میکرولیتر ماده مؤثره در لیتر محیط کشت نشان دادند. نتایج روی میوه نشان داد کهنانوامولسیون اسانس نسبت به امولسیون اسانس، تأثیر بیشتری در کاهش پوسیدگی های قارچی میوهتوت فرنگی دارد. در بالاترین غلظت کاربردی (2 در هزار)، بین تیابندازول با نانو امولسیون اسانسدارچین تفاوت معنی دار در کاهش پوسیدگی رایزوپوسی میوه مشاهده نشد. در کنترل پوسیدگیخاکستری میوه ناشی از B. cinerea ، نانوامولسیون دارچین در غلظت های 2 در هزار و 1 در هزاربه ترتیب با 3/33 و 5/83 درصد پوسیدگی خاکستری میوه، بیشترین تأثیر را در کاهش پوسیدگی داشت. نانوامولسیون اسانس دارچین برای ساخت قارچ کش های طبیعی می تواند توصیه شود.
تأثیر نانو امولسیون اسانس دارچین در کاهش پوسیدگی های پس از برداشت میوه توت فرنگی Keywords:
تأثیر نانو امولسیون اسانس دارچین در کاهش پوسیدگی های پس از برداشت میوه توت فرنگی authors
حمیدرضا علیزاده
استادیار گروه گیاه پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه جیرفت
محسن فرزانه
استادیار گروه کشاورزی، پژوهشکده گیاهان و مواد اولیه دارویی، دانشگاه شهید بهشتی، اوین تهران
ذبیح الله اعظمی
استادیار گروه گیاه پزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه جیرفت