مقایسه اثر سه هیدروکلوئید زانتان، پکتین و صمغ اینولین بر پایدارسازی، پتانسیل زتا و میزان دوفاز شدن آب هندوانه آناناسی

با استفاده از هیدروکلوئیدهای مختلف میتوان آبمیوه های شفاف و پایدار بدون دو فازه شدن را تولید کرد. در این مطالعه به بررسی اثر صمغ های پلیساکاریدی (زانتان، پکتین و اینولین) در غلظت های( %0/05، %0/1 و %0/15 وزنی/ حجمی) به منظور پایدارسازی و جلوگیری از دوفاز شدن آب هندوانه آناناسی در طی مدت نگهداری 30 روز پرداخته شده است تا بتوان یک آبمیوه مفید غنی از خواص درمانی و کاربردی با پایداری طولانی مدت تولید کرد. در نمونه های آزمایشی مقادیر اسیدیته، pH، مواد جامد محلول، درصد جدایی فاز و پتانسیل زتا اندازه گیری شد. نتایج جدایی فاز نشان داد آب هندوانه آناناسی حاوی غلظت های مختلف صمغ پکتین، اینولین و زانتان پس از سی روز به ترتیب دچار جدایی فاز %24-21، %48-21 و %1/7-1/4 شدند. نتایج پتانسیل زتا نیز نشان داد صمغ زانتان با دارا بودن بیشترین بارمنفی در سطح خود ( - 21 mv) نسبت به سایر صمغ ها از دافعه بیشتری برخوردار بود و در نتیجه محلولی با گرانروی پایینتر تولید کرد. با توجه به نتایج حاصل از درصد جدایی دوفاز و نتایج پتانسیل زتا، در مقایسه با سایر هیدروکلوئیدهای آزمایشی در غلظت های مختلف، فورمولاسیون حاوی %0/05 زانتان با دارابودن کمترین جدایی فاز، مناسبترین هیدروکلوئید در غلظت مناسب جهت به کارگیری در پایداری آب-هندوانه آناناسی شناخته شد

Keywords:

هیدروکلوئید اینولین , پتانسیل زتا , هندوانه آناناسی , پایداری