نوآوری در سازمان های دولتی ایران

دولت (state) از ریشه لاتین (stave) به معنای ایستادن و وضع مستقر و پابرجا گرفته شده و تعاریف دولت نیز عموما بر ساختار قدرت و سازمان هایی که بدان عینیت می دهند، تاکید دارند. دولت، شکل سازمان یافته ای از قدرت که نوعی استقلال دارد و بر این اساس می تواند قدرت را انتخاب، مقوله بندی و متشکل ساخته، آن را به شکل نهادهای رسمی درآورد. سازمانهای دولتی، نوع منحصر بفرد موجودیت حقوقی که از طریق فرایند سیاسی ایجاد و اختیار قانونگذاری، اقدامات قضایی و اجرایی را برای سایر واحدهای نهادی در یک مکان مشخص دارند. سازمان های دولتی عمدتا از اصول سلسله مراتبی «وبر» که مبتنی بر اعمال قدرت قانون است، پیروی، از این رو به دلیل ساختار سلسله مراتبی زیاد، قوانین و مقررات فراوان و دست و پاگیر، وجود بودجه مصوب و عدم وجود سرمایه مخاطره آمیز و پاداش های موثر، زمینه درونی مساعدی برای تغییر و نوآوری ندارد و به دلیل بورکراسی فراوان و زاید با سلسله مراتب بالا، قوانین و مقررات دست و پاگیر، و دارا بودن یک بودجه مصوب و ثابت و عدم دغدغه مدیران آن برای تامین منابع مالی و عدم وجود پاسخگویی و شفاف سازی در سیستم اداری از یک طرف و عدم در نظر گرفتن سیستم جتران خدمات مناسب و یک نظام مناسب ارزیابی عملکرد به نحوی که بتوان به تفکرات خلاق و نوآوران سازمان پاداش های موثری را داد و زمینه مساعدی را برای ظهور افراد خلاق و طرح های نوآور داد به کارآفرینی سازمانی منجر گردد. این تحقیق در نظر دارد تا عوامل موثر بر نوآوری سازمان های دولتی در ایران بیان نماید.

Keywords:

دولت , سازمان های دولتی , نوآوری , نوآوری در سازمانهای دولتی