پایداری منظر و بوم در مناطق گرم و خشک و کویری ایران

بخش عمده ای از کشور ایران که در کمربند خشک جهان واقع است را مناطقی با شرایط سخت اقلیم گرم و خشک و کویری تشکیل می دهد. بیشتر این مناطق که با محدودیتهای شدید منابع آبی، پوشش گیاهی و برخی دیگر از قابلیت های طبیعی روبروست، در عین حال در بردارنده بسیاری از سکونت گاه های بسیار کهن و مهم شهری و روستایی نیز هست. در چنین شرایطی؛ مطالعات انجام شده در معماری، معماری منظر، طراحی شهری و همچنین جغرافیای شهری نیز حاکی از آن است که در اکثر شهرهای مناطق فوق ، برخی مسائل و بی توجهی ها به جنبه های مرتبط با ویژگیهای بومی و ارزشهای پایدار زیست محیطی وجود دارد. به رغم تمامی توجهات کنونی ، یکی ا ز این مسایل مهم از دیدگاه معماری منظر ؛ وضعیت کیفی مکانهای سبز و سیمای فضاهای باز شهری و زیست بومهای بیابانی در رابطه با شرایط بومی فرهنگی و ابعاد پایداری است. بر این اساس، در این مقاله ضمن معرفی برخی بی توجهی ها به جنبه های کیفی ساخت فضاهای سبز و ویژگی ها ی بومی معماری منظر شهرهای اقلیم گرم و خشک (بویژه مورد ایران ) به ارائه برخی دیدگاه های سازنده در این زمینه خواهیم پرداخت.