نقش پارادوکس در بیان مفاهیم عرفانی در دفاتر اول و دوم مثنوی
Publish place: کنگره بین المللی زبان و ادبیات
Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,253
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
LPMCONF01_0241
تاریخ نمایه سازی: 7 اردیبهشت 1396
Abstract:
شیوه بیان مولوی یکی از موفقترین شیوههای بیان مباحث عرفانی است؛ شیوهای منحصربهفرد که مبتنی بر بینشی همهجانبهنگر است و تضاد و به ویژه پارادوکس در ایجاد آن نقش مهمی دارد. ازآنجاکهآنچه برای مولوی اهمیت دارد، محتوای عرفانی و قرآنی کلام اوست نه صرفا زیباییهای ادبی، در این مقاله به تحلیل و تقسیمبندی محتوایی پارادوکسهای مولوی به شیوه تحلیل محتوا پرداخته شدهاست. با این هدف که از این رهگذر، نقش پارادوکس در بیان مفاهیم عرفانی بهتر تبیین شود. نتایج تحقیق حاکی از آن است که مولوی به نقش بلاغی پارادوکس در ابلاغ مفاهیم عرفانی واقف بوده وبه شیوههای متنوع و با استفاده از آرایههای مختلف به بهترین نحو از ویژگی هنری پارادوکس در مثنوی استفاده کرده است، همچنین با بررسی این شگرد در مثنوی پی میبریم که پارادوکسهای مولوی بیشتر جنبه معنایی دارند. ضمنا در این مقاله از جنبه محتوایی پارادوکسهای مثنوی به پنج دسته تقسیمبندی شده و مبانی فکری و زیربنایی اندیشه مولوی که این پارادوکسها مبتنی بر آنهاست نیز تحلیل گردیده است.
Keywords:
Authors
فاطمه بیدختی
عضو هیاتعلمی دانشگاه فرهنگیان – پردیس امام سجاد بیرجند
محمد بهنام فر
دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :