سمبولیسم اجتماعی و سیاسی در اشعار اخوان ثالث

سمبولیک یا شعر نمادی از جریانهای مهم شعر معاصر است که از عوامل گرایش شاعران معاصر به شعر نمادین و سمبولیک تغییر فضای سیاسی و اجتماعی جامعه و اختناق و خفقان شدید نظام مستبد حاکم بر آن است. از هدفهای کاربردی نمادیا سنبل در شعر شاعران معاصر خلق شعری با بافت مبهم و عمیق و ایجاد تاثیر در مخاطب و شرکت دادن او در آفرینش معنای شعر از حالت تک معنایی به سوی چند معنایی و داشتن خواننده و مخاطب به درنگ و تامل در معنا و مفهوم شعراست. سمبولیسم )نماد و نماد گرایی( هنر کاربرد نماد برای هر چیزی است که بتوان تصورش را کرد در واقع بیانگرموضوعی است که به رمز یا به واسطه مضمونی دیگر ابراز شود. رمز گرایی در شعر معاصر ایران از یک محصول آشنایی با مکتب سمبولیسم و تاثیرپذیری از آن و از سوی دیگرحاصل شرایط اجتماعی وسیاسی خاصی است که شاعران در آنزیسته اند این جریان اجتماعی)سمبولیسم( توسط نیما یوشیج )با شعر ققنوس که اثری کاملا نمادی و رمزی است( بنیان گذاری شد و پس از نیما شاعران چون: شاملو،اخوان ثالث، فروغ فرخ زاد،سیاوش کسرایی و شفیعی کدکنی یاد کرد که در دهه های سی و چهل از قرن حاضر این جریان را به اوج خود رساندند.در این مقاله پس از تعریف سمبولیسم اجتماعیو ظهور شعر سمبولیک فارسی به شباهت ها و تفاوت ها ی شعر سمبولیک فارسی با اروپایی و سپس شعر سمبولیک مهدی اخوان ثالث پرداخته شده است. این پژوهش به روش توصیفی –تحلیلی و با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا انجام گرفته است.

Keywords:

سمبولیسم یا نماد گرایی , سمبولیسم اجتماعی , شعر فارسی معاصر , اخوان ثالث