مرگ اندیشی در اشعار فاضل نظری

در طول تاریخ مرگ اززوایای گوناگونی مورد توجه قرارگرفته است.برای نمونه ادبیات نگاه خود را به مرگ به صورتتصاویر مخیل و شاعرانه نشان داده،فلسفه به تحلیل وتفسیر آن پرداخته وعلم پزشکی درصدد یافتن علل وسعی در به تاخیرانداختن آن نموده است .اندیشیدن به مرگ به عنوان یکی از رخدادهای گریز ناپذیر ذهن انسان سبب پیدایش مضامین در خور تامل در حوزه ادبیات ،چه ادبیات کهن وچه ادبیات معاصر شده است . چنانچه شاعران بزرگی چون مولوی،حافظ،خیام،شاملو ، سپهری و...هرکدام به نوبه خود اززاویه نگرش خویش به موضوع مرگ پرداخته اند. فاضل نظری نیزیکی از شعرای غزلسرای معاصراست که مرگ اندیشی بخشی از اشعار اورا به خود اختصاص می دهد.نگاه فاضل نظری به مقوله مرگ ازچندین منظر قابل بررسی می باشد.وی در برخورد بامرگ دست به آفرینش مضمون های متنوعی زدهاست.ازجمله نگرش به مرگ در ارتباط با میل به جاودانگی انسان که در این مسیر ازدنیای اساطیر نیز بهره می گیرد؛یا پناه بردن به آغوش مرگ درلحظات طاقت فرسای یاس وناامیدی ،وفراترازآن تحقیر وناچیز شمردن مرگ دربرابر عشق وتمایل به مرگ درقبال بازگشت به اصل. دراین مقال سعی بر آن شده است که حضور/ تجلی مرگ دراشعار فاضل نظری با توجه به موارد فوق وبا ذکر ابیاتی از وی مورد بررسی قراربگیرد.

Keywords:

مرگ , جاودانگی , یاس , عشق , بازگشت به اصل