همه گیرشناسی آسیب های تنیس روی میز با استفاده از اطلاعات پایگاه نظارت بر آسیب فدراسیون پزشکی ورزشی

پیشگیری از آسیب دیدگی بخش مهمی از مراقبت های بهداشتی در ورزش است و براساس مدل پیشگیری از آسیب ون میشلن، انجام این مهم از طریق مطالعات همه گیرشناسی ممکن می شود. تنیس روی میز از بازی های المپیکی است که به عنوان ورزش تفریحی محبوب در میان افراد 7-99 ساله شناخته می شود. با توجه به اینکه پژوهش های محدودی به نیمرخ آسیب های ورزشی در تنیس روی میز پرداحتنه اند و همچنین به دلیل اهمیت شناسایی این آسیب ها در روند پیشگیری، مقاله حاضر به مطالعه نیمرخ آسیب دیدگی در ورزشکاران رشته تنیس روی میز ایران پرداخته است. در مطالعه حاضر، تحلیل گذشته نگر داده های موجود در سیستم نظارت فدراسیون پزشکی ورزشی آسیب ایران برای بازیکنان تنیس روی میز، در طول سه سال متوالی از 1388 الی 1390 انجام شد. سن، جنس و ناحیه بدنی آسیب دیدگی مورد بررسی قرار گرفت. از آمار توصیفی و آزمون Chi-Square(p <0.05) به ترتیب برای اپیدمیولوژی توصیفی و تحلیلی استفاده شد. آمار توصیفی مقادیر نهایی ( تعداد آسیب های گزارش شده، نرخ بروز، ناحیه آسیب دیده بدن، سن و جنس ) و آزمون Chi-Square تفاوت معنی دار آسیب در دسته بندی های ناحیه بدن و سن را گزارش کرد . در میان 56270 ورزشکاران ثبت شده، 112 ورزشکار، دچار 126 آسیب شدند. نرخ آسیب، 2.23 آسیب در هر 1000 ورزشکار به ثبت رسید که این نرخ در مقایسه با میزان گزارش شده در بازی های المپیک لندن 2012 کمتر است. علاوه بر این، میزان آسیب 4.1 در هر 1000 ورزشکار ثبت شده برای ورزشکاران جوان 15-24 ساله بالاتر از سایر گروه های سنی بود. با توجه به نواحی مختلف بدن، زانو (28.6%)، مچ پا (12.7%) و مچ دست، دست و انگشتان ( 12.7 ٪) از شایع ترین نواحی آسیب دیده بودند. اندام تحتانی با 58.9 درصد از کل آسیب ها، شایع تربن ناحیه آسیب دیده بدن عنوان شد. علاوه بر این، وقوع آسیب در زمان تمرین بسیار بیشتر از زمان مسابقه بود. در نتیجه، به نظر می رسد برنامه های پیشگیری از آسیب دیدگی باید در اندام تحتانی، به خصوص مفاصل زانو و مچ پا و برای هر دو جنس ارایه شود.

همه گیرشناسی آسیب های تنیس روی میز با استفاده از اطلاعات پایگاه نظارت بر آسیب فدراسیون پزشکی ورزشی Keywords:

آسیب , تنیس روی میز , سیستم نظارت بر آسیب