تاثیر دستکاری فاصله و عرض هدف بر یادگیری مهارت پرتاب دارت

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر دستکاری فاصله و عرض هدف بر یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. آزمودنی ها شامل 45 نفر از دانش آموزان دختر 12-15 ساله، مقطع متوسطه اول شهرستان شوشتر به صورت هدفمند انتخاب شدند. این افراد هیچ گونه تجربه ای در مهارت دارت نداشتند و پس از همگن سازی در 3 گروه 15 نفری کم خطا شامل تمرینات آسان به دشوار، پرخطا شامل تمرینات دشوار به آسان و ثابت بدون دستکاری دشواری تکلیف پرتاب دارت تقسیم شدند. تکلیف مهارت پرتاب دارت بود. نحوه تمرینات گروه های پژوهش بدین صورت بود که گروه یادگیری کم خطا به ترتیب از فواصل 1/5 متر عرض هدف بزرگ، 2 متر و عرض هدف متوسط و 2/5 متری و عرض هدف کوچک به تمرین مهارت پرتاب دارت می پرداخت. گروه یادگیری پر خطا نیز به ترتیب از فواصل 2/5 متر و عرض هدف کوچک، 2 متر و عرض هدف متوسط و 1/5 متری و عرض هدف بزرگ به تمرین مهارت پرتاب دارت می پرداخت. و گروه ثابت نیز تنها از فاصله استاندارد ( 2 متر) کوشش های پرتاب دارت را انجام داد. بلافاصله بعد از اتمام تمرینات، کلیه آزمودنی ها از فاصله 2 متری 10 کوشش پرتاب دارت را انجام دادند که امتیاز آن به عنوان آزمون اکتساب ثبت گردید. آزمون یادداری نیز 48 ساعت بعد انجام شد که افراد مشابه پیش آزمون و آزمون اکتساب از فاصله 2 متری 10 کوشش پرتاب دارت را انجام دادند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تعقیبی بونفرونی برای مقایسه عملکرد گروه ها در هر مرحله ( اکتساب و یادداری )، نشان داد که در مراحل اکتساب و یادداری گروه دشواری ساده به دشوار (کم خطا) نسبت به گروه های بدون دستکاری دشواری و دشوار به ساده (پر خطا) به طور معنی داری عملکرد بهتری داشتند. بهتر بودن عملکرد درآزمون یادداری در گروه کم خطا نسبت به دو گروه دیگر به علت کاهش خطاها در مراحل اولیه یاد گیری حرکتی بوده است واین نوع تمرین باعث می شود نتایج حاصل از مرحله اکتساب برای مدت زمان بیشتری حفظ شوند.

Keywords:

تمرین پرخطا , تمرین کم خطا , مهارت پرتاب دارت , شاخص دشواری , افراد مبتدی