تاثیر رویکرد اجتماع پذیری جهت ارتقاء بخشی مراکز محله شهری

در دوران معاصر با افزایش جمعیت و توسعه شهرها و محدودیت روابط و در نتیجه افزایش فردگرایی، توجه به محیط کالبدی و فضاهای شهری در جهت نزدیک تر کردن افراد جامعه و جبران بخشی از تعاملات اجتماعی ازدست رفته در بناها و بافت های معماری و شهری گذشته، ضرورت بیشتری یافته است. هدف پژوهش اینست که تا با کنکاشی در چگونگی سازگاری و تعامل زمینه های کالبدی فضایی معماری و زمینه های روانی - اجتماعی استفاده کنندگان از آن به وسیله راهکارهای در طراحی محیط کالبدی و ایجاد روابط اجتماعی مطلوب و فضاهای معماری افزایش تعامل اجتماعی در ساختمان های عمومی است. لذا با بررسی تاثیر عوامل انسانی، کالبدی و سایر عوامل بر اجتماع پذیری می توان به راهکارهای برای ارتقای اجتماع پذیری محیط رسید. تعامل اجتماعی در دنیایی که طبقات و سنین مختلف تشکیل شده است امری ضروری است ولی مطلب خود تجارب و سبک های متفاوتی در زندگی افراد به وجود می آورد. لازمه تعامل اجتماعی سجده مکان هایی مانند فضاهای جمعی و عمومی در شهر، برای تبادل عقاید و فرهنگ بر پذیرش مجموعه های از ارزش های مشترک است. فضاهای جمعی، بستر ساز هویت های جمعی در یک جامعه و مکان هایی برای گفتگو و هم اندیشی هستند. لذا در این تحقیق سعی در شناخت راهکارهای موثر در ارتقای اجتماع پذیری فضاهای شهری شده است. روش تحقیق در این رساله توصیفی تحلیلی و گردآوری اطلاعات از طریق روش های میدانی و کتابخانه ای بوده است.

Keywords:

تعاملات اجتماعی , فضاهای جمعی , محله