مقایسه خودپایی و هیجان خواهی دانش آموزان دختر ورزشکار و غیرورزشکار در دوره دوم متوسطه شهر تبریز

انسانها از نظر سطح پایه ی برانگیختگی ژنتیکی و واکنش پذیریشان نسبت به محرک های محیطی شدید، با هم فرق دارند. منظور از سطح پایه ی برانگیختگی، سطح برانگیختگی بدون تحریک محیطی است و منظور از واکنش پذیری واکنش به تحریک بیرونی است هیجان خواهی براساس توانایی برانگیخته شدن قرار دارد و به عنوان جستجوی هیجان ها و تجربه های متنوع، تازه، پیچیده و پرشور و میل به خطر کردن بدنی، اجتماعی، مالی، قانونی به خاطر خود این تجربه ها تعریف میشود هیجان خواهی، صفتی شخصیتی است که به وسیله ی آن احساسات نوظهور، پیچیده و تجربیات گوناگون، فرد را برای تجربهی ریسکهای بدنی و اجتماعی به منظور دستیابی به تجربیات جدید بر میانگیزانند آنان که در ویژگی هیجان خواهی در سطح بالایی قرار دارند محیطی را جست و جو میکنند که برای آنها فرصت هایی برای ابداع، تحریکات غلیط ذهنی و پیوستن به گروه همتایان خود فراهم سازد تا جایگاهی متناسب و سازگار با ویژگیهای خود پیدا کنند دیگر ویژگی شخصیتی که تاثیر بسزایی در عملکرد ورزشی افراد دارد خودپایی است. خودپایی میزان و درجه ای است که فرد رفتار خود را برای تطابق با شرایط موقعیتی تنظیم میکند. به طوری که در نظر دیگران مطلوب جلوه کند. پژوهش در زمینه ی خودپایی از اعتقادات نشات گرفته است خودپایی در دیدگاه ها، دنیا، رفتار اجتماعی فرد و در برخورد شخصی با مردم تاثیر میگذارد. مربیان ورزشکاران در سالهای اخیر به این نتیجه رسیدهاند که به منظور دستیابی به اهدافشان به مهارت های روانی بیش از مهارت های جسمانی نیاز دارند. در بین عوامل روانشناختی موثر در بین ورزشکاران خودپایی و هیجانخواهی بخش وسیعی از مطالعات را به خود اختصاص داده است. خودپایی در ورزش، خودپایی ورزشی نامیده میشود که به عنوان باور یا درجه اطمینان و میزان قابلیت فرد در تنظیم رفتار خود متناسب با عامل های وضعیتی در محیط جهت کسب موفقیت در ورزش تعریف شده است