جایگاه گردشگری در نظام آموزش عالی ایران

با وجود قابلیتهای بالایی که کشور ایران در زمینه گردشگری دارد متاسفانه جایگاه متناسب با قابلیتهای خود در نظام سلسله مراتبی مقاصد گردشگری را ندارد. در پاسخ به دلیل این ناکامی فرضیههای مختلفی مطرح شده و بر همان اساس نیزراهبردها و راهکارهای گوناگونی برای خروج از این مشکل پیشنهاد شده است. راهبردهای یاد شده را میتوان در یکی از حوزههای پنجگانۀ راهبردهای توسعۀمحصول، توسعۀ بازار، توسعۀ سرمایهگذاری، توسعۀ زیرساختها و نهایتا توسعۀمنابعانسانی طبقهبندی کرد. با توجه به اینکه گردشگری فعالیتی خدماتی است و افراد ارایهدهندۀ خدمت بخشی از محصول به شمار میآیند، توسعۀ منابع انسانی از ارکان توسعۀ مقاصد، رضایت گردشگران و به تبع آن حفظ و بقای عملکرد سیستم اهمیت ویژهای برخوردار است و آموزش مهمترین نقش را در این راستا ایفا میکند.پژوهش حاضر بر شناخت الگوی آموزشی حاکم و کیفیت شاخصهای علمی و یادگیری در نظام آموزش عالی گردشگری در دانشگاههای ایران متمرکز شده وبدین منظور روش مطالعاتی طولی بر مبنای مطالعه گروههای همسال را در طول یکبازه زمانی دهساله در دستور کار خود قرار داده است. جهت گردآوری دادههای تحقیق از ابزارهایی چون مصاحبه پژوهشی و تحلیل دادههای ثانویه بهره گرفته شده است. نتایج این پژوهش نشان میدهد که گرچه تعداد دانشجویان و مراکز علمی گردشگری در بازه زمانی مورد بررسی رشد بسیاری داشته و به تنوع رشتههای مرتبط با گردشگری افزوده شده است، اما الگوی توسعه در زمینه جذب دانشجویان بر مدلهای افقی و عمودی برگزیده تحقیق منطبق نمیباشند و ازنظر شرایط و امکانات یادگیری کمبودهای قابل توجهی وجود دارد.

Keywords:

گردشگری , ارکان آموزش عالی , شاخصهای علمی و یادگیری , مدلهای افقی و عمودی