درطول یک قرن گذشته تجربه ھا، دستاوردھا و تحولات با ارزشی در معماری و در عرصه محیط زیست ما رخ داده است که البته مشکلات عدیده ایی بوجود آورده است. در آغاز قرن 21 میلادی وضعیت جھان به یک
توسعه ناپایدار رسیده است؛ که از مشخصه ھای آن می توان رشد جمعیت، افزایش مصرف و توزیع نامتعادل منابع را دانست. ھمچنین رشد جمعیت ضررھای بسیاری بر محیط طبیعی بر جا گذاشته است که در زمان ما منجر به تغییرات آب و ھوایی، حفره در لایه ازن نابودی گونه ھا و سکونتگاه ھای طبیعی گردیده است که نتیجه ان باعث تغییر دیدگاه انسان نسبت به طبیعت می باشد، در پی این تغییر و تحول ھا مفھومی به عنوان
توسعه پایدار پا به عرصه وجود گذاشت و تعامل محیط و معماری و تاثیر دو سویه آنھا بر یکدیگر به عنوان
توسعه پایدار وارد معماری شد و از آنجا
معماری پایدار مورد توجه صاحبنظران قرار گرفت. معماران را می توان از عوامل تاثیر گذار بر این حوزه دانست زیرا آنھا به صورت ھای مختلف مسیول 75 تغییر آب و ھوا ھستند. با این تفاسیر معمار می تواند با نگاھی تازه نسبت به طبیعت تغیرات مھمی را در این حوزه ایجاد کند البته در طول دھه ھای گذشته راھکارھای مفیدی توسط معماران برای حل بحرانھا ارایه شده است اما همچنان مشکلاتی در سر راه
معماری پایدار وجود دارد. از آنجاییکه
معماری پایدار دارای ماھیتی پویا بوده و موازی با سایر مفاھیم
پایداری در حال
توسعه است، لذا تدوین ضوابط و مقررات و اعمال قوانین، لزوما نمی تواند موجب تحقق آن گردد. از اینرو، آموزش تخصص ھای
معماری پایدار در برخی از کشورھای
توسعه یافته و در حال توسعه، با ھدف پرورش اخلاقی و مھارتی معماران برای ایجاد محیط ھای مصنوع پایدار، به ھمراه ضوابط و مقررات، مورد توجه گسترده ای قرار گرفته است. امروزه مشکلات زیست محیطی، آلودگی شھرھا و کاھش ذخایر نفتی در کشور نیز باعث شده که مساله ی صرفه جویی در مصرف انرژی و استفاده از انرژی ھای پاک و تجدید شونده مطرح و پی گیری شود. در این میان، آموزش به عنوان بھترین ابزار برای الگو سازی صحیح و تاثیر گذاری در کلیه ی مراحل اجرای پروژه ی معماری، اعم از برنامه ریزی، طراحی، بھره برداری یا تخریب مورد توجه است. ھدف از این مقاله، تاکید بر لزوم تحقیق،
توسعه و ترویج
معماری پایدار به واسطه پرورش جامعه معماری متفکر، متعھد، ماھر و آینده نگر در ایران، به بیان ضرورت آموزش
معماری پایدار در دانشگاه ھای کشور پرداخته و مباحث نظری و مصادیق مرتبط را ارایه کرده است. نتایج تحقیق نشان می دھد که نوع و روش آموزش می تواند در ایجاد
معماری پایدار و نھایتا در
توسعه ی پایدار نقش بسزایی داشته باشد.