تحلیل مقایسه ای قوانین و الگوهای مربوط به ساختاربرنامه ریزی برای توسعه شهری در ایران و سایر کشورهای جهان(مطالعه موردی: آمریکا، استرلیا، کانادا و ایران)
Publish place: International Conference on Architecture, Urban Planning, Civil Engineering, Art and Environment; Future horizons, look to the past
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,241
This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICAUCAE01_1724
تاریخ نمایه سازی: 10 تیر 1396
Abstract:
مدیریت و برنامه ریزی مناطق کلانشهری به دلیل گستردگی فضایی، تعدد متغیرهای تاثیرگذار و تضاد منافع ذینفعان و ذینفوذان، با پیچیدگی های بسیاری روبروست. حل وفصل مشکلات و تعارضات در چنین سطحی از پیچیدگی ها، نیازمند یک ساختار منسجم، هدفمند و انعطاف پذیر مدیریتی است تا به خوبی توسط ساختار قانونگذاری کلان کشور حمایت شود و از اختیار قانونی کافی برای تنظیم روابط، کنترل و هدایت برنامه در سطح منطقه کلان شهری برخوردار باشد. بر این اساس در این مطالعه برآنیم تا با مقایسه قوانین و سیاست های مربوط به شهرسازی و توسعه شهری آمریکا، استرالیا، کانادا و ایران به بررسی کارایی ساختار برنامه ریزی شهری ایران در راستای توسعه شهری بپردازیم. روش تحقیق در این پژوهش کیفی و تحلیلی است و روش گردآوری اطلاعات، مطالعه اسناد و کتابخانه ای می باشد. بر این اساس نتایج این پژوهش عبارتند از: هر سه کشور خارجی مورد مطالعه، در ایجاد یک دولت( یا نهاد) سطح میانی به عنوان نهاد مدیریت کلان شهری همسو هستند و آن را اصل اول برنامه ریزی موفق برای مناطق کلانشهری قرار داده اند، از سویی دیگر، بخش عمده برنامه ریزی و تصمیم گیری هادر خصوص توسعه منطقه بر عهده این نهاد می باشد و دولت مرکزی تنها با تعیین سیاستهای کلان و سرمایه گذاری در بخش توسعه زیرساختها نقش اندکی در برنامه ریزی و اجرای مستقیم برنامه ها بر عهده دارد. اما در ایران ساختار برنامه ریزی شهری متمرکز و سیاست گذاری ها، تصمیم گیری ها و برنامه ریزی ها به صورت کلان اجرا می گردد. بر این اساس پیشنهاد می گردد در زمینه سیاست گذاریها و برنامه ریزی های مربوط به توسعه شهری بازنگری های اساسی بر اساس نظرات مسیولین نهادهای محلی نظیر شهرداری ها، استانداری ها و متخصصین علمی در دانشگاه ها باید صورت گیرد. آنچه که در نظام ارزیابی شهری در ایران آمده است این است که مسیولین قانونگذاری شهری در ایران اعلام کرده اند که طرح جدید شهر تهران درصدد است تمام ویژگی های مطلوب نظیر مشارکتی، ساختاری، راهبردی، جامع و تغییرات نظری و تکنیکی را داشته باشد که این ناشی از توجه مسیولین به بهره وری کم این شیوه معمول برنامه ریز شهری در ایران می باشد.
Keywords:
Authors
اقبال شاکری
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر
جواد نوری
دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران، مدیریت ساخت، دانشگاه صنعتی امیرکبیر
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :