مقایسه ناگویی هیجانی و ابرازگری هیجانی افراد مبتلا به اختلال وحشت زدگی، افسردگی اساسی و افراد سالم

هدف: نقص و نارسایی در تنظیم هیجان ها سیستم های پردازشی را تحت تاثیر قرار داده و باعث مشکلات جدی سلامت و اختلال های روانشناختی می گردند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه ناگویی هیجانی و ابرازگری هیجانی افراد مبتلا به اختلال وحشت زدگی، افسردگی اساسی و افراد سالم انجام شده است. روش: این پژوهش یک مطالعه علی– مقایسه ای است. جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد مبتلا به اختلال وحشت زدگی و افسردگی اساسی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) و کلینیک دکتر حکمت شهرستان بروجرد در بهار 1395 و افراد سالم همگن با آنها بود. حجم نمونه شامل 90 نفر (30 نفر اختلال وحشتزدگی، 30 نفر افسردگی اساسی و 30 نفر سالم) با روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو- 20 (بگبی، پارکر و تیلور، 1994) و ابرازگری هیجانی (کینگ و امونز، 1990) استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیری و تک متغیری استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین افراد مبتلا به اختلال وحشت زدگی، افسردگی اساسی و افراد سالم در دو متغیر ناگویی هیجانی و ابرازگری هیجانی در سطح آلفای 0/05 تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0/001). یعنی میانگین نمرات ناگویی هیجانی در افراد مبتلا به اختلال وحشت زدگی و افسردگی اساسی بالاتر از افراد سالم بود و بالعکس میانگین نمرات ابرازگری هیجانی افراد مبتلا به اختلال وحشت زدگی و افسردگی اساسی پایین تر از افراد سالم بود. نتیجه گیری: نتایج یافته های پژوهش گویای این است که ناگویی هیجانی باعث افزایش و شدت این اختلالات و ابرازگری هیجانی باعث کاهش و بهبود این اختلالات می شود لذا شناسایی به موقع ناگویی هیجانی و تغییر آن در جهت ابرازگری هیجانی می تواند به پیشگیری این اختلالات کمک کند همچنین می توان برای درمان ناگویی هیجانی و بهبود آن در چارچوب مدل های مداخله ای اقدام کرد.

Keywords:

ابرازگری هیجانی , اختلال افسردگی اساسی , اختلال وحشت زدگی , ناگویی هیجانی