بررسی عوامل اقلیمی محدود کننده توسعه فضای سبز شهری سیستان

فضای سبز شهری بخش جدا ناپذیری از مجموعه شهرها تلقی می شود مهمترین اثرات فضای سبز شهری کارکردهای ریست محیطی آنهاست.که شهر را بعنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار می کند.این فضا ها ضمن مقابله با اثرات سوء گسترش صنعت و کاربری نارست تکنولوژی از یک سو و بالا بردن سطح زیبایی از سوی دیگر سبب افزایش کیفیت زیستی شهرها می شوند اثرات شاخص فضای سبز بر اقلیم شهرها عبارت اند از تعدیل دما افزایش رطوبت نسبی تلیطف هوا و جذب گرد و غبار سایر اثرات فضای سبز در شهرها نقش نسبی دارند ولی مجموعه ی اثرات فضای سبز حضور آنها در شهرها را اجتناب ناپذیر می کند به طوری که بدون وجود آن ممکن نیست شهرها پایدار باقی بمانند.شهر زابل (سیستان) استان سیستان و بلوچستان که با 8117 کیلومتر مربع در شمال شرقی استان در موقعیت 15 و30 تا 30 و 31 عرض شمالی و 00و61 تا13و61 طول شرقی واقع است.از دریاها و اقیانوسها فاصله زیادی داشته و فقط دریاچه ی هامون بصورت کمربندی در شمال آن قرار دارد که در هنگام پر آبی بر رطوبت و دمای آن موثر می باشد محدودیت های اقلیمی خاص منطقه سیستان از جمله وزش تقریبا" مداوم یا دمای فرساینده خصوصا" وزش بادهای 120 روزه میزان تشعشع خورشیدی زیاد و درجه حرارت های بالا میانگین بارندگی سالانه کمتر از 60 میلیمتررطوبت نسبی اندک تبخیر بسیار زیاد (میانگین 4800 میلیمتر در سال ) محدودیت منابع آب با نوسانات شدید و فصلی رودخانه هیرمند (تنها منبع آب دشت سیستان) شرایط نامناسبی را برای توسعه فضای سبز شهری ایجاد کرده است با وجود رابطه ی تنگاتنگ بین وضعیت مناسب اقلیمی و شرایط اقتصادی و اجتماعی به طور کلی می توان گفت وضعیت اقلیمی منطقه تعیین کننده چهره ی عمومی فضای شهر در رابطه با امکانات اقتصادی و روابط اجتماعی می باشد با توجه به اینکه مهمترین عامل محدود کننده ی توسعه فضای سبز شهری در این منطقه عامل اقلیمی است بررسی پارامترهای اقلیمی محدود کننده توسعه ی فضای سبز شهری به دلیل تاثیر مستقیم آن بر عملکردهای انسانی و کیفیت زیستی شهر بیش از پیش ضروری به نظر می رسد در این مقاله پس از بررسی عوامل اقلیمی محدود کننده ی توسعه فضای سبز شهری با توجه به شرایط خاص منطقه ای ارائه گردیده است

Keywords:

فضای سبز شهری , محیط زیست , اقلیم , , کیفیت زیستی شهر , شرایط خاص منطقه ای