مقایسه روش های ممدانی و سوگنو در پیش بینی خصوصیات مکانیکی بتن خود متراکم حاوی آلژینات و میکروسیلیس

از عوامل اصلی تخریب پوشش بتنی کانال های انتقال آب، عدم ویبره، کرموبودن، نفوذپذیری زیاد بتن وهمچنین یخ و ذوب شدنهای مکرر می توان برشمرد. در این تحقیق استفاده از بتن خود متراکم حاویمیکروسیلیس و آلژینات به علت احتمال ایجاد خصوصیت مثبت مکانیکی و افزایش دوام سازه های هیدرولیکیو سرعت بخشیدن به اجرای پروژه های آبرسانی، مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از محاسبات نرم برایکنترل کیفیت بتن و تعیین طرح مناسب و دقیق اختلاط بتن می تواند با دقت قابل قبولی انجام شود. ارایهمدلی مبتنی بر محاسبات نرم و نتایج تجربی، در مدیریت ساخت بتن های ویژه، می تواند علاوه بر کنترل وبهبود کیفیت بتن، در صرفه جویی زمان و هزینه گام موثری باشد. با استفاده از این مدل، کاربران آزمایشگاهی وصنعتی، می توانند طرح اختلاط مورد نظر خود را تا حد بسیار خوبی پیش بینی کرده و از آزمایش های متعددهزینه بر و وقت گیر بکاهند. مقاله حاضر به مقایسه بین مدل مبتنی بر سیستم استنتاج فازی از نوع ممدانی ومدل مبتنی بر سیستم استنتاج فازی عصبی تطبیقی از نوع تاکاگی- سوگنو برای پیش بینی نتایج آزمایشات بتن خود متراکم سخت شده حاوی آلژینات و میکروسیلیس می پردازد.

Keywords:

بتن خود متراکم , ممدانی , سوگنو , آلژینات , میکروسیلیس , پیش بینی , آزمایشات بتن سخت شده , خصوصیات مکانیکی