جایگاه هویت ایرانی-اسلامی در شهرسازی و معماری معاصر ایران در گذار از جامعه سنتی به مدرن

معماری ایران تا پیش از آن که مدرن شود حاصل فرایندی چند بعدی بود که با جوهره و پیوستگی ذاتی در طول زمان به ماهیت خود اعتبارمی بخشید. مهمترین و قدیمی ترین ویژگی معماری گذشته ایران که آن را از دیگر سبک ها به ویژه سبک های معماری غربی متمایز می سازددرونگرایی است. یکی از باورهای مردم ایران زندگی شخصی و حرمت آن بوده که این امر به گونه ای معماری ایران را درونگرا ساخته است. معمارانایرانی با سامان دهی اندامهای ساختمان در گرداگرد یک یا چند میان سرا، ساختمان را از جهان بیرون جدا می کردند و تنها یک هشتی این دورا به هم پیوند می داد. از زمانی که فرهنگ غرب وارد معماری درونگرای ایرانی شد، معماری مدرن ایرانی شکل گرفت. معماری ایرانی سراسرتزیینات بود و امری فرهنگی محسوب می شد اما با ورود مدرنیته و اجرای برخی از اصول معماری مدرن از جمله ساده گرایی و حذف تزیینات،نمای خانه های این دوره به سمت مکعب هایی ساده و فاقد تزیین گرایش یافت. این تغییرات ابتدا در تهران شروع شد و سپس به سایر نقاط ایرانراه یافت. در این پژوهش تلاش شده است که روند تغیر و تحولات معماری ایران از دوره قاجار به بعد مورد بررسی قرار گیرد. چرا که از این دورهبه بعد تغیر و تحولات اساسی در معماری ایران رخ داد. روش پژوهش نیز مبتنی بر کار کتابخانه ای و عمدتا بر یک مطالعه تاریخی تحلیلی استوار است.

Keywords:

درونگرایی , معماری مدرن , هویت ایرانی- اسلامی , قاجاریه , پهلوی