فضاهای پایدار شهری با نگرشی بر طراحی و توسعه بافت های معماری (بررسی رابطه فرهنگ انسان با طبیعت و توسعه پایدار شهری)

درک توافقی در میان اندیشمندان جهان حاکی از ناپایداری توسعه جوامع بشر در دو قرن اخیر (پس از پیدایش انقلاب صنعتی) است. شاخص های مهم زیست محیطی نشانگر تهدید جدی نظام های پشتیبان حیات بر سطح کره زمین است. شهرها مراکز تجارت، فرهنگ، اقتدار، هیجان ودر عین حال مکان تنش ها و مخاطراتند. تاثیر تراکم و تمرکز جغرافیایی فعالیت های انسان و فن آوری، ورای مرزهای اداری و کالبدی شهرها و تدثیرات آن بر مردم و محیط زیست رو به فزونی است. در هر حال مشکل اصلی زمانی پدیدار می شود که با افزایش آسیب های وارد شده ناشی از شیوه مصرف و کاربرد نوع فن آوری از سوی شهروندان، تاثیر سازو کارهای قدرتمند شهری در تخریب محیط و اثار شهری گذشته افزایش یابد. مباحث توسعه پایدار بیشتر در زمینه ی شهر و توسعه ی شهری مطرح شده است. تولد ایده ی پایداری نیز در توسعه ی شهری پایدار به سال 1970 هنگامی که استفان ویلر در مقاله ای به آن پرداخت، بر می گردد و با توجه به اینکه معماری و مجموعه های زیستی به مثابه سلول ها و اندام های شهری هستند، در این پژوهش سعی خواهدشد ابتدا به مطالعه ی مفاهیم و مباحث مربوط به پایداری و توسعه پایدار پرداخته و به شرح این مباحث تا روشن شدن مجهولات و زوایای تاریک آن اهتمام نمود و در نتیجه با توجه به بررسی زمینه های مربوط همچون جامعه شناسی، اقلیم، فرهنگ به ارایه راهکارهای توسعه ی معماری پایدار پرداخته شود.

Keywords:

توسعه پایدار , تمرکز جغرافیایی , مجموعه های زیستی