ارزیابی و عملکرد مدیریت بحران در جهت کاهش بلایای طبیعی (زلزله)- نمونه موردی: شهرستان کنگان

گسترش شهر و شهرنشینی وافزایش تدریجی تعداد شهرهای بزرگ در جهان به خصوص در کشورهای درحال توسعه و ازجمله ایران، از یک طرف و رشد شهرها، تمرکز و تجمع جمعیت و افزایش بارگذاری های محیطی و اقتصادی بر بستر آنها از طرف دیگر، ضمن توجه بیشتر به شهرها، منجر به پذیرش نقش ها و عملکردهای متعدد شده است. یکی از موضوعات مهمی که بیشتر شهرهای بزرگ جهان با آن روبرو هستند موضوع حوادث طبیعی است. با توجه به ماهیت غیرمترقبه بودن این حوادث و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، مبانی نظری و بنیادی، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است. این دانش به مجموعه اقداماتی گفته می شود که قبل، حین و بعد بحران جهت کاهش اثرات این حوادث و کاهش آسیب پذیری انجام می شود. با بکارگیری اصول و ضوابط شهرسازی و تبیین مفاهیم موجود در این دانش مانند بافت و ساختار شهر، کاربری اراضی شهری، شبکه های ارتباطی و زیرساخت های شهری تا حد زیادی اثرات و تبعات ناشی از حوادث طبیعی را کاهش داد. یکی از شهرهای ایران که با توجه به موقعیت زمین شناسی و استقرار صنایع عظیم گازی بیش از سایر شهرها با این مشکل روبرو است. شهر کنگان می باشد. این شهر بدلیل موقعیت جغرافیایی خود و قرار گرفتن بر روی گسل کازرون دارای آسیب پذیری فراوان در برابر بلایای طبیعی می باشد. مورد دیگری که سبب تشدید آسیب پذیری بافت های این شهر می باشد، وجود بافت های خودرو و قدیمی در دل این شهر می باشد که عموما از خانه های یک طبقه و دوطبقه با زیربنای کم که بصورت متراکم در کنار یکدیگر ساخته شده اند، تشکیل یافته است. این خانه ها غالبا مطابق استانداردهای فنی نبوده وایستایی لازم در برابر زلزله را ندارند. مشکل دیگر این بافت ها دسترسی نامناسب و محدود آنها می باشد که امداد رسانی به ساکنان آنها پس از وقوع بلایای طبیعی را مشکل می سازد و می تواند با بحرانی شدن شرایط فاجعه انسانی را دامن بزند.

Keywords:

مدیریت بحران شهری , مخاطرات طبیعی , برنامه ریزی شهری , شهر کنگان