پایداری با استفاده ازمصالح و الگوهای معماری بومی اقلیم گرم و خشک (مطالعه موردی معماری بومی استان خراسان جنوبی)

نگاهی اجمالی به معماری بومی مناطق مختلف ایران، حکایت از شناخت دقیق معماران سنتی از خصوصیات محیطی و اقلیمی این سرزمین و بکارگیری هوشمندانه عوامل طبیعی جهت تامین شرایط آسایش و مقابله با ناهنجاری های اقلیمی دارد. شناخت مصالح و الگوهای معماری بکار رفته در اقلیم گرم و خشک، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در برمی گیرد. شکل گیری معماری بومی متاثر از ویژگی های اقلیمی، روابط اجتماعی، اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی می باشد. در این راستا شناخت ویژگی های اقلیمی، بی شک یکی از عوامل بهینه سازی مصرف انرژی در توسعه پایدار معماری این مناطق می باشد. در این پژوهش که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بهره گیری از منابع مکتوب و با رویکرد تحلیلی می باشد، با هدف شناخت معماری بومی اقلیم گرم وخشک از منظر پایداری ابتدا به معرفی مصالح و الگوهای معماری بومی پرداخته و سپس به بررسی تاثیرات آن در خلق معماری پایدار با مصالح بوم آورد و همساز با اقلیم پرداخته شده است. بدلیل تنوع اقلیمی کشور ایران ، اقلیم استان خراسان جنوبی به عنوان نمونه موردی این پژوهش، مورد مطالعه قرار گرفته است.

Keywords:

معماری پایدار , اقلیم گرم و خشک , مصالح بوم آورد , معماری بومی