نوزایی روستای تاریخی رادکان با رویکرد گردشگری پایدار

امروزه مراکز تاریخی شهری و روستایی نقش بسزایی در زمینه های توسعه گردشگری، فرهنگی و اقتصادی دارند. انقلاب صنعتی و پیشرفت های تکنولوژیکی ناشی از آن، ظهور کارخانه در شهرها و در نتیجه مهاجرت گسترده از روستا به شهر و رشد و گسترش بی رویه شهرها ناشی از استفاده اتومبیل، موجب برهم خوردن تعادل های اجتماعی و محیطی به ویژه مراکز شهری گردید. مراکز تاریخی شهر ها و روستاهای ایران نیز روندی رو به زوال را سپری می کنند که ترک ساکنین قدیم محله، تغییر فعالیت ها، رکود اقتصادی و معضلات اجتماعی و فرهنگی را در پی داشته است. نوزایی مراکز تاریخی رویکرد جدیدی است که به جنبه های پایداری و گردشگری این مراکز توجه دارد که بازگرداندن ساکنین، استفاده مجدد از ساختمان ها و اراضی، سرزندگی و پویایی فضاهای عمومی و جذب سرمایه گذاران و رونق اقتصادی را به دنبال خواهد داشت. گردشگری پایدار به منزله نمادی از هویت فرهنگی، طبیعی، انسانی محسوب می شود که مستلزم توجه نظام مند به سودمندی اقتصادی و پیامدهای اجتماعی آن طریق استفاده از جاذبه های گردشگری مطابق با نیاز امروز و حفظ و ماندگاری این منابع برای آینده است. روستای رادکان از توابع چناران در نزدیکی کلانشهر مشهد است که دارای بافت مرکزی تاریخی ارزشمند و عناصر گردشگری و هویتی طبیعی و مصنوع می باشد که همه ساله تعداد قابل ملاحظه ای از گردشگران را به خود جذب می کند. پژوهش حاضر به دنبال استفاده از اصول نوزایی شهری و بکارگیری رهنمودهای گردشگری روستایی در جهت توسعه پایدار روستای تاریخی رادکان می باشد. در این مقاله ابتدا مبانی نظری پژوهش شامل مفاهیم نوزایی شهری و گردشگری پایدار مورد بررسی قرار گرفته و سپس معیارهای نوزایی با رویکرد گردشگری پایدار ارایه شده است و با شناخت و تحلیل ویژگی های روستای رادکان به طراحی بر اساس معیارهای مطرح شده اقدام شده است

نوزایی روستای تاریخی رادکان با رویکرد گردشگری پایدار Keywords:

نوزایی شهری , مراکز تاریخی شهری , توسعه پایدار , گردشگری پایدار , گردشگری روستایی