نقش جشن های ایران باستان در ایجاد پایداری اجتماعی از طریق تعاملات اجتماعی

یکی از ضرورت های جامعه امروزی بحث پایداری می باشد که در حوزه زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی تعریف می گردد.در این میانپایداری اجتماعی به دنبال بهبود کیفیت زندگی انسان و افزایش رضایتمندی در آنهاست.قوام و دوام جامعه و دستیابی به پایداری اجتماعی تاحدودی به روابط اجتماعی و تعاملات اجتماعی افراد،کمیت و کیفیت آن بستگی دارد. قابلیت اجتماع پذیری فضای معماری می تواند میزانتعامل اجتماعی مابین افراد را درفضا کاهش یا افزایش دهد و به تبع آن سبب افزایش سرمایه اجتماعی و در نتیجه توسعه پایداری اجتماعیشود. جشن های ایران باستان که با ماهیت آیینی و جمعی خود مردم را گردهم جمع کرده و این گردهمایی فرصت تعاملات و ایجاد روابطبین افراد را فراهم نموده و باعث بوجود آمدن خاطرات جمعی و حس تعلق به فضا و در نهایت،نوعی همبستگی اجتماعی می شود. روشتحقیق در این مقاله توصیفی و تحلیلی می باشد و به روش کتابخانه ای جمع آوری گردیده است.نتیجه ای که نهایتا از این مطالعات حاصلمی شود،به نقش جشن های ایران باستان در ایجاد انسجام و همبستگی اجتماعی از طریق گردهمایی مردم در فواصل زمانی منظم،افزایش شادی و نشاط و تقویت روحیه ی جمعی، انجام تمرین های گروهی و تدارکات جشن ها، انتقال غیر مستقیم ارزش هاو آداب و رسوم از نسلی به نسل دیگر و ایجاد فضایی جهت بهبود روابط انسانی و ... می پردازد و در نهایت تعاملات اجتماعی شکلگرفته ی حاصل از آنها به عنوان شاخصی از توسعه پایداری اجتماعی در معماری سبب پایداری اجتماعی در جامعه می شود.

نقش جشن های ایران باستان در ایجاد پایداری اجتماعی از طریق تعاملات اجتماعی Keywords:

جشن های ایران باستان , پایداری اجتماعی , تعاملات اجتماعی