بررسی تاثیر مقایسه شادکامی و امید به زندگی در خانوارهای افراد آلزایمری و عادی شهر ساری

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مقایسه شادکامی و امید به زندگی در خانوارهای افراد آلزایمری و عادی شهر ساری ، با روش پس رویدادی یا علی مقایسه ای انجام شد. جامعه آماری شامل خانواده های افراد مبتلا به آلزایمر، مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر ساری در شش ماه نخست سال 1393 و همچنین کلیه خانواده های افراد عادی، شامل آن دسته از افرادی که از لحاظ سن، تحصیلات، موقعیت اقتصادی و اجتماعی با گروه خانواده های افراد مبتلا به آلزایمر، همتا سازی شده اند، بود. تعداد 50 نفر از خانواده های افراد مبتلا به آلزایمر و تعداد 50 نفر از افراد عادی به شیوه نمونه گیری هدفمند و در دسترس، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه های استاندارد شادکامی آکسفورد؛ آرجیل (1990) امید به زندگی؛ اشنایدر و همکاران (1991) بود که روایی آن با نظر متخصصان از جمله استادان راهنما و مشاور تایید شد. محاسبه آلفای کرونباخ برای پرسشنامه های شادکامی (81/0)، خودکنترلی (89/0) و امید به زندگی (83/0) نشان داد که پرسشنامه ها از پایایی بالایی برخوردار می باشند. روش تجزیه و تحلیل داده ها استفاده از روش های آمار توصیفی (محاسبه فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون پارامتری t برای گروه های مستقل) از طریق برنامه نرم افزاری SPSS 19 بود. یافته ها نشان داد که میزان شادکامی در خانوارهای افراد آلزایمری کمتر از میزان شادکامی در خانوارهای افراد عادی است. در حالی که بین میزان خودکنترلی و امید به زندگی در خانوارهای افراد آلزایمری و عادی تفاوتی وجود ندارد.

Keywords:

شادکامی , امید به زندگی , آلزایمر