مبانی حقوقی و محدودیت های صلاحیت دیوان کیفری بین المللی نسبت به اتباع دولت های غیر عضو

دیوان کیفری بین المللی اولین دادگاه دایمی بین المللی برای رسیدگی به جرایم نسل کشی، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و جنایت تجاوزاست که مقر آن در لاهه، هلند قرار دارد. اساسنامه این دادگاه در 15 ژوین 1998 در رم به تایید نمایندگان 120 دولت رسید و در 1 ژوییه 2002 با تصویب آن توسط 60 کشور موجودیت پیدا کرد. این دادگاه به جرایمی رسیدگی می کند که پس از این تاریخ توسط اتباع یا در قلمرو یکی از کشورهای عضو انجام شده باشد و یا اینکه با تصویب شورای امنیت ملل متحد به این دیوان احاله شده باشد. از مهمترین اهداف دیوان کیفری بین المللی حفظ صلح و عدالت در جهان، دسترسی همگان به عدالت، خاتمه دادن به خودسری ها، کمک به پایان بخشیدن به درگیری ها، پایان بخشیدن به دادگاههای بین المللی موردی و موقتی، دخالت در مواردی که دستگاههای قضایی ملی بی میل یا ناتوان از اجرای عدالت باشند، ایجاد رعب در جنایتکاران جنگی آتی می باشد. هدف از رسیدگی های کیفری بین المللی همانگونه که می دانیم مجازات مقصر و حمایت از بی گناه و قربانیان است. این امر بدین معنا است که اتهامات بایستی به صورت مفصل مورد بررسی واقع شده و قضاوت نیز باید مبتنی بر اوضاع و احوال زمان وقوع جرم باشند البته با ذکر این نکته که نظام قضایی توسط انسان ها اداره می شودو لذا کمال مطلق در نیل به هدف هرگز قابل دسترسی نخواهد بود. نوشتار حاضر نشان داده است که حق اعضای دیوان برای ایجاد یک دیوان بین المللی با صلاحیت کیفری که معمولا اعضای دیوان از آن برخوردارند از نظر قانونی مورد تردید نمی باشد. تفویض صلاحیت کیفری به دیوان نه تنها قانونی به نظر می رسد بلکه همچنین بهترین شیوه پایان بخشیدن به مصونیت از تعقیب کیفری که مشخصه قرن بیستم است می باشد.

Keywords:

اتباع دولت های غیر عضو , صلاحیت دیوان کیفری بین المللی , صلح و عدالت