صلاحیت کیفری دادگاه های ایران نسبت به جرایم ارتکابی غیر ایرانی در خارج از کشور در قانون مجازات اسلامی 1392

انواع صلاحیت در حقوق جزای بین الملل را می توان به دو دسته تقسیم کرد. دسته اول، اصل صلاحیت سرزمینی است که به موجب آن تمامی جرایم ارتکابی در قلمروهای حاکمیتی یک کشور، فارغ از ملیت و تابعیت مرتکب، قابل پیگرد توسط محاکم آن کشور می باشد. دسته دوم اصول صلاحیتی فرا سرزمینی است که دولتها با توسل به آن ها جرایم ارتکابی خاصی که در خارج از کشور ارتکاب می یابند را تحت شرایطی تعقیب می نمایند. دسته اخیرالذکر از لحاظ مرتکب جرم به دو گونه تقسیم می شود. گونه اول شامل جرایمی است که توسط اتباع یک کشور ارتکاب یافته و به لحاظ پیوندی که میان مرتکب و دولت متبوع وی وجود دارد، محاکم کشور متبوع تحت شرایطی صلاحیت رسیدگی به آن جرایم را دارند. گونه دوم شامل جرایمی است که توسط اتباعی غیر از اتباع آن کشور رخ داده ولی جرایم مذکور به جهتی به کشوری غیر از کشور محل وقوع، مرتبط می شود. در این مقاله با نگاهی به قانون مجازات اسلامی مصوب 1392؛ تاکید بر گونه دوم از دسته دوم است تا صلاحیت محاکم ایران نسبت به جرایم ارتکاب یافته توسط اشخاص غیر ایرانی مشخص شود.

Keywords:

حقوق جزای بین الملل , اصل صلاحیت سرزمینی , اصول صلاحیتی فراسرزمینی , نظام حقوقی ایران