مبانی صلح پایدار در اندیشه ی ایرانی؛ با تاکید بر آموزه های مشترک فرهنگ ایران باستان - ایران اسلامی

صلح از نعمت هایی است که خداوند برای رشد و توسعه جوامع انسانی به بشر ارزانی داشته است. آن چه مسلم است، صلح یک آرمان بشری است و همه انسان ها در زندگی روزانه خود برای کار و تلاش و به عینیت رساندن توانایی های مادی و معنوی خود نیازمند آرامش و آسایش خاطر هستند. از این رو، صلح مفهومی نیست که معنای آن به قرار گرفتن در یک چارچوب دیسیپلینی معین در مجموعه نحله های معرفتی محدود شود. فلسفه، اندیشه های سیاسی، نظریات روابط بین الملل، اخلاق، ستیزه شناسی، جامعه شناسی و روان شناسی از جمله نحله های معرفتی هستند که در آن ها به جنبه های گوناگون مقوله ی صلح پرداخته می شود. علاوه بر این، در طول تاریخ و در فرهنگ ها و اندیشه های مختلف نیز صلح مورد توجه و تامل بنیادین قرار گرفته و دیدگاه های گوناگونی درباره راه های دست یابی به آن ارایه شده است. مساله ی اصلی مقاله حاضر، چیستی لوازم اساسی تحقق صلح پایدار در و بین جوامع انسانی بر اساس آموزه های فرهنگ و اندیشه ی اصیل ایرانی است.مقاله ی حاضر با اتخاذ روشی توصیفی _تبیینی می کوشد تا ضمن واکاوی زمینه های تحقق صلح پایدار نزد اندیشه ی متفکران و مکاتب گوناگون که در ارایه ی ایده هایی نظیر برپایی نظام جمهوری ، فدراسیون دولت-های آزاد ، بهره مندی شهروندان از حق جهان شهری و حاکمیت حقوق عادلانه در پهنه ی جهانی تبلور یافته، به مقایسه آن ها با جایگاه این مقوله در اندیشه ی ایرانی بپردازد. در اندیشه ی ایرانی(قبل و بعد از اسلام) برخی آموزه های مشترک و ماندگار نظیر: ایمان به مبدا هستی ، فطرت مشترک بشری ، برادری ، برابری و احترام به عقاید گوناگون وجود دارد که از آنها می توان به عنوان آموزه های تحقق صلح پایدار در و بین جوامع انسانی بهره گرفت.

Keywords:

صلح , صلح پایدار , فرهنگ ایرانی , اسلام , اساطیر , جهان شهری , زرتشت