معماری اقلیمی 2 از دهه 70 و
معماری پایدار از دهه 90 میلادی جزو مباحث مهم درحوزه معماری بوده است. مفهوم
معماری پایدار که به توسعهی پایدار یا ساختمان سبز نیز معروف است، نظریه، علم و سبک ساختمانهایی است که بر اساس اصول سازگار با محیط زیست طراحی و ساخته میشوند.
معماری پایدار تلاش دارد تعداد منابعی که در ساخت، بهره برداری و اداره ساختمان مصرف میشود به حداقل رساند و نیز آسیبی که به واسطه ی انتشار، آلودگی و اتلاف اجزای ساختمان به محیط زیست میشود محدود سازد. در این مقاله هدف مطالعه
ساختمان هوشمند و
معماری پایدار و تطبیق این دو برای ایجاد
معماری سبز و اکوتک میباشد. طراحی با نیاز کم به منابع انرژی، استفاده از منابع
انرژی تجدید پذیر مانند باد و خورشید و بهرهگیری از فناوری های هوشمند به منظور صرفه جویی در مصرف انرژی و صفر انرژی نمودن ساختمان و حتی مثبت انرژی بودن آن میباشد. روش تحقیق توصیفی Bتحلیلی مبتنی بر مطالعات اسنادی و کتابخانهای میباشد. بررسی خواهد شد که یک
ساختمان هوشمند تا چه اندازه می تواند در صرفه جویی انرژی موثر باشد و به تناسب چه میزان ما را به سمت
معماری پایدار هدایت کند. در نتیجه با ارایهی راهکارهایی موثر برای طراحی یک
ساختمان هوشمند و صفر انرژی میتوان ساختمانی سازگار با طبیعت طراحی نمود.