بررسی تطبیقی مقام شفاعت و رجاء در مثنوی معنوی و دیوان ابن الجنان اندلسی

مضامین رجاء و شفاعت از جمله آموزه های قرآنی است که نزد عارفان اسلامی نیزجایگاه ویژه ای دارد، مولوی و ابن الجنان اندلسی در دو زبان فارسی و عربی، از جملهشاعران عارفی محسوب می شوند که این دو مفهوم دینی را در اشعار خود گنجانده و بابهره گیری از هنر شعری خود، این دو مفهوم را در جان مخاطبان نشانده و بهتاثیرگذاری بیشتر آن کمک کرده اند. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی –تحلیلی به بررسی تطبیقی این دو مضمون عرفانی در شعر دو شاعر فارس و عربپرداخته تا به آراء و اندیشه های آنها در بیان این مضامین و نقاط اشتراک و افتراق آندست یابد. نتیجه پژوهش در نهایت حاکی از آن است که دو مضمون شفاعت و رجاء درمثنوی معنوی دامنه گسترده تری نسبت به دیوان ابن الجنان اندلسی دارد و مولویشفیعان بیشتری برای انسان در پیشگاه خداوند قایل است حال آنکه ابن الجنان تنها بهحضرت محمد (ص) متوسل شده است.

Keywords:

قرن هفتم هجری , عرفان و تصوف اسلامی , مولوی , ابن الجنان اندلسی