حجیت سنت ایمه (ع) به مثابه مفسر قرآن و نسبت آن با حجیت ظواهر کتاب

برخی از مخالفین با اتهام به شیعه، اعتقادات ایشان در مورد حجیت قرآن را به طور خلاصه در این سه مساله مطرح کرده اند: مساله اول: شیعه اعتقاد دارد که قرآن حجیت ندارد مگر از طریق قیم (امام)؛ مساله دوم: علم و معرفت قرآن در اختیار ایمه است و نهایتا مساله سوم اینکه با قول و کلام امام (ع) عمومات و اطلاقات قران تخصیص می خورد. بنابراین آنها با اصل قرار دادن این اعتقادات در شیعه، شروع به نقد آنها نموده اند. البته علما و بزرگان شیعه نیز ممکن است در مقابل پاسخ و مطالبی در این زمینه مطرح کرده باشد، ولی راقم سطور در این مقال سعی نموده در پی پاسخ و نقد اتهامات مخالفین از زاویه و دیدگاه خص به این مساله نگاه کند و آن عدم تنافی حجیت قرآن با حجیت قول امام (ع) به عنوان مفسر و مبین بودن می باشد. به این معنا که اولا علی رغم قابل فهم بودن عمده ظواهر قرآنی برای اکثریت، حداقل در مواردی جهت دسترسی به معانی حقیقی قرآن نیاز به مبین و مفسر می باشد. ثانیا وجود گرامی پیامبر اسلام به دلایل متعدد مفسر و مبین قرآن بوده است و سخنانشان در این جهت واجب الاطاعه و دارای حجیت می باشد. نهایتا اینکه بعد از رسول مکرم اسلام، علی و ایمه معصومین به دلیل آگاهی بیشتر آنها (حتی در نزد بزرگان اهل سنت) به معانی قرآن تنها مفسرین و تبیین کنندگان قرآن می باشند و سخنانشان در این جهت حجیت دارد و حجیت قول آنها با اصل حجیت قرآن منافاتی ندارد.

Keywords:

قفاری , فهم پذیری قرآن , محکمات و متشابهات , علم ایمه , حجیت قرآن