نقش دلبستگی در سلامت روانی فرد در طول زندگی با تاکید بر نقش فرهنگ مقاله مروری

سبک های دلبستگی ویژگی های نسبتا ثابتی هستند که با انتظارات فرد در مورد روابط مهم با افراد دیگر مرتبط هستند. این سبک ها به نظر می رسد که محصول مشترک تجارب اولیه در روابط دلبستگی و بافت های شناختی و اجتماعی فعلی باشند. کودکان کم سنی که فرصت برقراری رابطه با حداقل یک مراقبت کننده در دسترس که قابلیت سرمایه گذاری هیجانی را داشته باشد، ندارند، طیفی از مشکلات تحولی را نشان می دهند. طبق شواهد پژوهشی سبک های دلبستگی در بهزیستی روانی فرد نقش دارند. دلبستگی در دوره نوباوگی با مقاومت ایگو، تنظیم عواطف و حل مساله در مواجهه با استرس در اواخر کودکی، ارتباط دارد. رفتارهای مراقبتی نابهنجار و شکل گیری دلبستگی غیر طبیعی ممکن است تاثیرات عمده ای بر آسیب روانی داشته باشند. یافته های پژوهشی حاکی از آن بوده اند که دلبستگی ایمن با تاب آوری، شایستگی اجتماعی، عزت نفس و انطباق سازگارانه ارتباط دارد، در حالی که دلبستگی ناایمن با افسردگی، اضطراب، باورها و مفروضه های ناکارآمد، علایم جسمانی، عزت نفس اندک و اختلالات شخصیتی مرتبط است. در این پژوهش مروری به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که چگونه ارزش ها و باورهای فرهنگی مختلف بر شکل گیری سبک های دلبستگی گوناگون و همچنین مشکلات روانی مرتبط با این سبک ها تاثیر می گذارند. از این رو، در مطالعه حاضر، به بررسی شواهد پژوهشی موجود در زمینه نقش دلبستگی در سلامت روانی فرد در فرهنگ های مختلف پرداخته شده است

Keywords:

دلبستگی , فرهنگ , سلامت روان