بهینه سازی، در واقع حاصل محدودیت هاست؛ مهمترین آنها هزینه است. در صنعت هوافضا با توجه به هزینه های سرسام آور و ویژه بودن مواد مورد استفاده، این حساسیت به اوج خود می رسد. در این صنعت، علاوه بر هزینه، افزایش برد و مانورپذیری بالا نیز مد نظر می باشد. یکی از راهکارهای مهم برای رسیدن به این هدف، کم کردن وزن است و با توجه به رابطه تنگاتنگ سازه با وزن، می توان تغییرات سازهای را عامل مهمی در
بهینه سازی در نظر گرفت. البته استحکام و قابل اعتماد بودن سازه، بسیار مهم است. بنابراین
بهینه سازی سازه، شامل کاهش وزن، بدو ن کاهش استحکام لازم می باشد؛ درواقع یک تعادل منطقی بین استحکام و وزن برقرار است. در اکثر اجسام پرنده, نیاز به وزن کم و استحکام بالا است. جسم پرنده از اجزای مختلفی تشکیل شده است. یکی از اجزای آن، که نقش بسزایی در عملکرد، قابلیت مانور و تولید نیروی برآی مورد نیاز دارد؛
بال می باشد. با توجه به اینکه نیروی برآی عمده این نوع اجسام، از طریق
بال های ثابت آنها تامین می شود، از جمله راهکارهای
بهینه سازی برای رسیدن به حداقل وزن بال، باز طراحی مجدد
بال بر اساس بارهای بحرانی و مناطق تحت اثر آن بار می باشد. می توان با این عمل، و با حفظ استحکام مورد نیاز، مقدار زیادی از وزن سازه
بال را کاهش داد؛ بنابراین با توجه به بازه زمانی عملکرد پرنده و مانور پذیری بالای آن، هرچه از وزن آن کاسته شود، قابلیت آن اضافه می گردد.