استفاده از پلیمر نانوسلیکا جهت فرمولاسیون اسانس گیاهی علیه باکتریهای بیمارگر گیاهی

امروزه با توجه به مشخص شدن بیش از پیش مضرات آفت کش های شیمیایی برای انسان و محیط زیست، استفاده از اسانس های گیاهی به منظور کنترلبیماری های گیاهی راهکار مناسبی است. کاربرد موثر اسانس، به دلیل عدم پایداری در محیط مزرعه، همواره با مشکل روبه رو بوده است. در این پژوهشبه منظور بررسی افزایش ماندگاری اسانس درمحیط، از نانوپلیمر سلیکایمزوپور جهت فرموله کردن اسانس اسطوخدوس (Lavandula angustifolia)استفاده شد. سپس رهایشکنترلشده و قدرت کنترل کنندگی آن علیه بیمارگرهای گیاهی مورد سنجش قرار گرفت. اسانس اسطوخدوس به روش تقطیر با آب به کمک دستگاه کلونجر استخراج شد. حداقل غلظت بازدارندگی از رشد و حداقل غلظت کشندگی آن علیه دو باکتری Rhizobium vitis و Erwinia amylovora به عنوان عوامل مهم بیمارگر گیاهی سنجش گردید. غلظت 15 درصد از اسانس مذکور در آب مقطر استریل تهیه و 100 میلیگرم پلیمر به آن اضافه شد. سوسپانسیون حاصل، توسط همزن مغناطیسی به مدت 17 ساعت در دمای آزمایشگاه قرارگرفت. اسانس فرموله شده در سیلیکا،بوسیله سانتریفیوژ ته نشین شده و در دمای آزمایشگاه خشک گردید. کارایی فرمولاسیون در نگهداری اسانس و رهایش تنظیم شده و قدرت کنترل کنندگیآن، طی فواصل زمانی مشخص و در یک دوره ی چند ماهه بررسی شد. نتایج نشان داد که با افزایش رطوبت در محیط و جذب آب، رهایش اسانس محصورشده درون پلیمر آغاز شده و به محض کاهش رطوبت، کاهش یافت. میزان ماندگاری اسانس محصور شده در نانوپلیمر به واسطه داشتن خاصیت رهایشکنترل شده از 24 به 96 ساعت افزایش و به این ترتیب ماندگاری اسانس در محیط و قدرت کنترل کنندگی آن مطلوب گردید. استفاده از پلیمرها درفرمولاسیون می تواند نویدبخش اقدامی موثر در کاربردی کردن هرچه بیشتر استفاده از اسانس های گیاهی باشد.

Keywords:

اسانس گیاهی , باکتری های بیمارگر گیاهی , پلیمر , فرمولاسیون