مروری بر برخی از روش ها و پروتکل های مسیریابی شبکه های حسگر بی سیم

امروزه محققین حوزه شبکه ای حسگر بیسیم با چند چالش عمده مواجه اند که در طراحی خود، شگردها و راهکارهای نوینی را جهت مسیریابی مدنظر قرار می دهند. اول آنکه می بایست از پهنای باند به صورت بهینه جهت کمینه نمودن تاخیر ارسال بین فرستنده و گیرنده استفاده نمایند و دوم، قابلیت تحمل پذیری در برابر خطاهای پایدار، ثابت و یا زودگذر را در گره ها و یا اتصالات شبکه را مدنظر داشته باشند. همچنین، رویکرد دیگر می تواند گسترش پروتکل های مسیریابی بر اساس تضمین ارایه سرویس موردنیاز در جهت کاربردی خاص باشد. معمولا شبکه های حسگر بی سیم، متشکل از تعداد زیادی از گره های کوچکی هستند که هرکدام از آنها واحد پردازش، گیرنده رادیویی و آنتن جهت ارتباط بی سیم دارند. برخی قسمت های حسگر بی سیم مانند قسمت کنترل دما، قسمت های متحرک و یا قسمت های الکتریکی توسط باطری های کم ظرفیتی تجهیز شده اند. به علت کمبود منابع نیروی الکتریکی و مشکلات تعویض باطری در مکان های مختلف، این قسمت ها با رویکرد مصرف بهینه انرژی الکتریکی ساخته می شوند تا مدت زمان حیات یک شبکه را با در نظر گرفتن مدیریت نیروی الکتریکی، بهینه سازند. در شبکه های حسگر بی سیم بیشتر پروتکل های مسیریابی جهت جستجوی مسیری خاص، به دیگر گره های شبکه و یا ایستگاه مرکزی که پیغام های کنترلی را به صورت همه پخشی ارسال می کنند، متوسل شده اند. در این مقاله مفهوم مسیریابی در شبکه های حس گر بی سیم و انواع پروتکل های مسیریابی موردبررسی قرار می گیرد

Keywords:

پروتکل های مسیریابی , روش های مسیریابی , شبکه حسگر بی سیم , کاهش مصرف انرژی , مسیریابی بهینه