تحلیلی بر استقرار بهینه مکانی فضاهای سبز شهری به روش منطق فازی در محیط GIS نمونه موردی: منطقه چهار شهر تبریز

اهداف: با مطرحشدن مفهوم شهرهای پایدار و آفرینش مکانهای سرزنده شهری، اهمیت فضاهای سبز شهری و تعبیه آنها در فضاهای شهری، بیش از پیش آشکار شده است. توجه به این مساله، با گسترش شهرنشینی و انباشت جمعیت و تراکم در شهرها، در کنار چالشهایی چون گرمایش و آلودگی آب و هوای شهری، ضرورتی دو چندان یافته است. در همین راستا مطالعه حاضر، با هدف تحلیل استقرار بهینه مکانی فضاهای سبز شهری در منطقه چهار شهر تبریز به انجام رسیده است.روش: روش مطالعه حاضر، توصیفی– تحلیلی بوده که برای دستیابی به هدف پژوهش، اطالعات مربوط به دوازده کاربری شهری در منطقه چهار شهر تبریز، از نقشه 0111:1 کاربری اراضی شهر تبریز استخراج شده است و در محیط نرمافزار 10 GIS Arc تولید شده است و سپس با استفاده از توابع فازی، به عضویت فازی درآمده است. یافتهها/ نتایج: تحلیل نهایی وضعیت الیههای کاربریهای دوازدهگانه با استفاده از حد آستانههای 7/1 ،8/1 ،و 3/1 در قالب عملگر گامای فازی انجام گرفته است. نتایج به دستآمده از آزمایش حدآستانههای 7/1 ،8/1 و 3/1 نشان میدهد که با در نظرگرفتن شرایط موجود استقرار کاربریهای منتخب پژوهش در منطقه چهار شهر تبریز، حد آستانه 7/1 بهتر توانسته است یک سازگاری قابل انعطاف بین گرایشهای افزایشی و کاهشی کاربریها نسبت به استقرار و همجواری با فضاهای سبز شهری برقرار کند.نتیجهگیری: مطابق نتایج عملگر حد آستانه 7/1 ،قسمتهایی از مرکز و جنوب شرقی این منطقه با توجه به شرایط موجود، بسترهای مناسب برای استقرار فضای سبز شهری هستند.

Keywords:

فضای سبز , منطق فازی , استقرار مکانی , منطقه چهار تبریز