محافظه کاری در حسابداری و هزینه سرمایه

تصمیمات مدیران و سرمایه گذاران در راستای افزایش بازده و ثروت است. تصمیمات سرمایه گذاری، تامین مالی و تقسیم سود شرکت ها باید به نحوی اتخاذ شود که ارزش شرکت را افزایش دهد، این تصمیمات به طورقطع نیازمند ارزشیابی هایی است که هزینه حقوق صاحبان سهام را نیز در بر می گیرند. یکی از فرضیه هایی که در توجیه تقاضا برای خدمات حسابرسی در بازارهای آزاد مطرح می باشد فرضیه اطلاعات است. بنابراین سرمایه گذاران و فعالان اقتصادی همواره به دنبال دستیابی به اطلاعات معتبر و حسابرسی شده می باشند تا بتوانند از مزایای حاصل از داد و ستد اوراق بهادار بهره مند گردند. محافظه کاری، رفتار فرصت طلبانه مدیر را محدود می نماید و از طریق تاییدپذیری نامتقارن، سویه های مدیریتی را کاهش می دهد. چنین به نظر می رسد که محافظه کاری یک مکانیزم گزارشگری مالی کارا می باشد. استفاده کنندگان صورت های مالی از حسابرسان انتظار دارند با شناسایی انگیزه های ارتکاب تقلب مدیران، زمینه وقوع آن را کاهش دهند. شمار روز افزون دعاوی حقوقی مطرح شده علیه حسابرسان در سطح بین المللی و زیاد بودن هزینه دفاع و اقامه دعاوی، منجر به پیشنهاد هایی برای کاهش بار مسیولیت حسابرسان شده است و رفتارهای محافظه کارانه حسابرسان، از زمینه هایی است که طی چند دهه اخیر، همواره مورد بحث و پژوهش قرار گرفته است. حسابرسان با تغییر موارد افشای اطلاعات در گزارش حسابرسی، مسیولیت خود در قبال استفاده کنندگان گزارش حسابرسی و در نتیجه، دعاوی حقوقی علیه خویش را کاهش می‎دهند.

Keywords:

هزینه سرمایه حقوق صاحبان سهام , محافظه کاری در حسابداری , اقلام تعهدی