نقش والدین در رشد اجتماعی افراد کم توان ذهنی

کم توانی ذهنی عبارت است از نوعی ناتوانی که به وسیله محدودیت های معنادار در کارکرد هوشی و رفتارهای سازشی مشخص می شود. این ناتوانی قبل از سن هجده سالگی خود را نشان می دهد. وجود نارسایی و محدودیت در مهارت های سازشی و اجتماعی، یکی از ویژگی های تعریف کم توانی ذهنی است که در پژوهش های پیشین نیز تایید شده است. افراد کم توان ذهنی در مقایسه با همتایان عادی خود از لحاظ رشد اجتماعی، از ضعف قابل توجهی برخوردارند و از کفایت های لازم برای مواجهه با انتظارات اجتماعی برخوردار نیستند. رشد اجتماعی فرد را قادر می سازد تا رفتار دیگران را درک و پیش بینی کرده، رفتار خود را کنترل نماید و تعاملات اجتماعی خود را تنظیم سازد. بر هیمن اساس، یکی از ضرورت های برنامه ریزی های آموزشی- درمانی برای افراد کم توان ذهنی، مدنظر قرار دادن ارتقای رشد اجتماعی و سازگاری آنان است. در واقع، رشد اجتماعی یکی از حیطه هایی است که افراد کم توان ذهنی نیاز به مداخله و حمایت خاصی در این زمینه دارند. با مد نظر قرار دادن آنچه بیان شد و با توجه به درصد افراد کم توان ذهنی در کشور و لزوم ارتقای رشد اجتماعی و سازگاری آنان در جامعه، می بایست در این زمینه به آنان کمک کرد. در همین راستا، والدین از جمله عواملی هستند که بر رشد اجتماعی افراد کم توان ذهنی نقش مهم و موثری دارند. در اغلب فرهنگ ها عامل نخست اجتماعی شدن فرزند، والدین او هستند. از این رو، مقاله حاضر با کاربست رویکردی توصیفی - تحلیلی درصدد بررسی نقش والدین در رشد اجتماعی افراد کم توان ذهنی است.

Keywords:

رشد اجتماعی , افراد کم توان ذهنی , والدین