بررسی و تحلیل آفت های زبان در نهج البلاغه

زبان یکی از نعمت های بزرگ خداوند است، که آنرا به انسان بخشیدهاست، تا از طریق آن بتواند با دیگران ارتباط برقرار کند اما به همان اندازه می تواند پیامدهای سوء به دنبال داشته باشد. زیرا زبان را آفت هایی است که اگر کنترل نگردد موجب برهم زدن آرامش و امنیت متکلم و مخاطب و حتی شخص غایب می گردد. در قرآن زبان و جایگاه آن از بسامد بسیار بالایی برخوردار است. این پژوهش به بررسی آفت های زبانی در نهج البلاغه اختصاص داده شده است تا از این رهگذر انواع مختلف آفت های زبانی از دیدگاه امام علی (ع) که انسانی عارف و جامعه شناس است، تبیین گردد. به طور کلی می توان گفت هدف از این پژوهش واکاوی آن دسته از آفت های مخرب زبانی است که بر روح و جان آدمی تاثیر سوء می گذارد. دستاورد پژوهش پیش رو حاکی از آن است که آفت هایی همچون دروغ گویی، غیبت کردن، فاش کردن اسرار، پرحرفی، بیهوده گویی، سخن چینی و عیب جویی از بسامد بالایی در نهج البلاغه برخوردار هستند.این پژوهش به شیوه توصیفی – تحلیلی به رصد کردن خطبه ها و حگمت های محتوی آفت های زبانی در نهج البلاغه پرداخته است.

Keywords:

نهج البلاغه , قرآن , زبان , آفت های زبانی