سیری بر اندیشه های ژاک دریدا با هدف ریشه یابی معماری دیکانستراکشن

در طی سه دهه ی پایانی قرن گذشته تحولاتی، ارکان سبک معماری مدرن را به عنوان تنها سبک فراگیر متزلزل گرداند. این تغییرات با انتقادات نیچه از مدرنیته از اواخر قرن 19 در آلمان آغاز شد و توسط اندیشمندانی همچون، هایدگر، دریدا، دلوز، لیوتارد و دیگران مورد بحث قرار گرفت. این جریانات فکری نتیجه ی بسیار مهم و تکان دهنده ای داشت و آن پیروی نکردن از یک اصل و ایده ی غالب بود، خواه این اصل خرد ناب باشد و خواه دین و باورهای اعتقادی. در تحقیق پیش رو، به روش توصیفی به بیان ریشه یابی اندیشه های پسا ساختارگرایی پرداخته؛ سپس به بررسی ساختارگرایی، فلسفه تحلیلی و فلسفه اصالت وجود به عنوان سه بستر اصلی بروز اندیشه پرداخته و پس از آن با کنکاش در عقاید و اندیشه های دریدا، مفهوم عبارت پسا ساختارگرایی و محورها و وجه تمایز آن با اندیشه های قبلی را بیان کرده ام. با بررسی پارامترها و بستر اندیشه، سیر نفوذ و ظهور این اندیشه را در حوزه های مختلف یک جامعه بررسی کرده و وابستگی های بین این فلسفه و معماری را مورد تحلیل قرار داده ام. در آخر اندیشه های معمارانی چون دلوز، کاتاری، چومی و… را با اندیشه های فیلسوف بزرگ دریدا مقایسه کرده ام و از این اندیشه به عنوان ریشه ای در ظهور معماری با سبک دیکانستراکشن و به تبع آن فولدینگ یاد کرده ام.

Keywords:

ژاک دریدا , معماری , ریشه یابی , دیکانستراکشن