شناسایی بخش های پیشرو بر اساس ارزش افزوده ی غیرمستقیم

سنجش اهمیت بخشهای اقتصادی از موضوعات مهم در سیاست گذاری هاوبرنامه ریزی بخشی به شمار میرود. برای تعیین و شناسایی بخشهای اولویت دار ازروشهای متفاوتی استفاده میشود که به لحاظ روش شناسی در دو گروه های سنتی و نوین جای میگیرند. اما تمامی این روشها معیار ستانده ها بخش را برای شناسایی بخشهای کلیدی مورد استفاده قرار میدهند. در این مقاله نشان داده شده که بکارگیری معیار ستانده 2حداقل نقص دارد که عبارتند از: -1 حسابداری مضاعف ناتوانی در -2 تبیین وضعیت رفاهی افراد جامعه. برای برون رفت از این نارساییها، روش تولید به تولید در قالب الگوی نظری ترکیبی سرافا -پاسینتی - لیونتیف مبنای سنجش ارزش افزوده مستقیم و غیرمستقیم و اثرات القایی ارزش افزوده بخشها در کل اقتصاد قرار گرفته است. در راستای پاسخگویی به این پرسش که کدام یک از بخشهای اقتصاد ارزش افزوده بیشتری برای سایر بخش ها ایجاد می کندجدول داده -ستانده بهنگام شده سال 1390 مرکزپژوهشهای مجلس که برای 17بخش تجمیع شده، مورد استفاده قرار گرفته است. یافتههای کلی نشان میدهند که تنها بخش ساختمان توانایی خلق افزوده ارزش مستقیم و غیرمستقیم بالا برای سایر بخش .ها را دارد

Keywords:

الگوی داده ستانده , بخش های کلیدی , ارزش افزوده مستقیم و غیرمستقیم , رویکرد تولید به تولید , اثرات القایی ارزش افزوده