قرآن در مثنوى

قرآن مجید، کتاب دین و قانون زندگی است. حیات فردی واجتماعی مسلمانان در گستره تاریخ هزار وچند ساله خویش مبتنی بر قرآن وپیوند خورده با معارف بلند آن است. طلوع نور وحی از همان آغاز به فضای تنف6س انسان، عطری تازه بخشید وپیام روحبخش آن برای مرده جانان، حیاتی نو ین را به ارمغان آورد.این پیوند، چنان گسترده وعمیق است که امروزه نمی توان بعدی از ابعاد زندگی مسلمانان را جست که قرآن در آن تاثیر نگذاشته باشد واندیشه وحی درآن راه نیافته باشد. از جمله عرصه های آشکار این تاثیر گذاری، گستره ادب پارسی در تمامی بیکرانه آن است.بی تردید یکی از بزرگترین سرمایه های پرارزش وجاودانی ما ایرانیان، ادبیات سرشار وپرباری است که از دیرباز در کنار زیبایی ولطافت، عمق واصالت معنی را نیز به همراه داشته است و اندیشه های حکیمانه وتاملات عارفانه ودقایق هوشمندانه در جای جای آن موج می زند.پی جویی اصالت وعمقی چنین دیرپا وشگرف، انسان را با تاثیر گذاری مستقیم باورهای دینی و وحیانی براین فرهنگ روبه رو می سازد. راه جستن دین وپیام توحید در مسیر حیات وپویایی فرهنگ کهن ایرانی، روند پیشین را تغییر داد و آهسته آهسته تاثیر خویش را درزندگی فردی ،اجتماعی وادبی این ملت نمودار ساخت وبنایی مستحکم از فرهنگ وادب، با شالوده ای دینی پی ریخت. به گونه ای که امروز نوشته ها و سروده های سخنوران و شاعران این ملت در عبارت پردازی واستدلال، تمثیل، اشاره، اقتباس ودیگر فنون وصناعات ادبی ونیز محتوا ومفهوم ، سرشار از تاثیر گذاریهای قرآن وحدیث است. وبس ناپذیرفتنی است که فردی دعوی صاحب نظری در ادب پارسی را بکند واز ظرایف ودقایق بهره مندیهای بزرگان ادب این مرز و بوم چون مولوی ، سعدی ، حافظ ،سنایی، عط6ار و... از معارف والای قرآن بی خبر باشد واگر بگوییم پیام جاودانه و زوال ناپذیر قرآن ،دیرپایی و باروری را برای آثار این بزرگان به ارمغان آورده است، سخنی به گزاف نگفته ایم.