فقه قرآنى، در منظر فقیهان اهل سنت

قرآن، به عنوان مهم ترین مصدر تشریع احکام، یگانه محور تردیدناپذیر همه فقیهان اسلامی (امامیه و اهل سنت) در شناخت احکام شریعت است.عالمان و فقیهان، هرچند در چند و چون بهره گیری از قرآن و ظواهر و عمومات و اطلاقات آن دیدگاههای متفاوتی دارند، ولی در اصل ارجمندی و اتقان آن تردید ندارند و اگر در اعتبار و حجیت سن6ت از دو زاویه باید به بررسی نشست و درستی سند و چگونگی دلالت را به طور جداگان ه ملاحظه کرد، در اعتبار قرآن، تنها به دلالت باید اندیشید زیرا جنبه انتساب آن به پروردگار و مبدا وحی، مجال تردید ندارد.آنچه می طلبد که به دیدگاهها و شیوه های اهل سن6ت درفهم آیات الاحکام توجه کنیم این است که فقه قرآنی مصدر مشترک فهم احکام در همه مذاهب اسلامی است و قرآن آینه ای است که نگاه امامیه واهل سن6ت در بستر آن با یکدیگر تلاقی دارد.دراین تلاقی دوگونه نگاه می توان داشت: نگاه انتقادی ونگاه شناسایی .ما دراین نوشته در صدد نقد و تحلیل آرا و دیدگاهها نیستیم، بلکه برآنیم تا تنها خطوط کلی مبانی و روشهای مذاهب اهل سن6ت را در فهم آیات فقهی قرآن باز نماییم ، بی آن که دراین بازنمایی ،مدعی پی جویی کامل باشیم.